Rug, Oude Willem, Madame Piche en Geel weer

Poging, 12
Op veler verzoek :-) zal ik af en toe wat schrijven over onze vakantiebelevenissen. Ik was het niet van llan (écht niet!) omdat ik schrijven over een vakantie waarin weinig spectaculairs gedaan wordt best lastig is.
Maar vanmiddag zat ik eens terug te lezen wat ik vorig jaar heb geschreven en dan ploppen er allerlei herinneringen op die allang in het vergeethoekje van mijn brein zijn beland. En daar doe ik het dan ook eigenlijk voor want mijn brein is geen 18 meer en heeft af en toe (vaak...) hulp nodig om dingen terug te halen. Lang leve het tijdperk van de foto's, filmpjes én blogs,
Komt ie:
Zaterdagochtend 4.45 uur. Ik word wakker met een volle blaas en een rug die niet meer mee wilde werken aan een soepele gang naar de wc. Ik zal de details achterwege laten, maar na een paar pijnlijke uren belandde ik uiteindelijk, gestut door kussens en met een flinke dosis pijnstillers op de bank. Ik vroeg me ten zeerste af hoe ik in g#dsnaam vandaag op vakantie moest......Naast de rugellende speelde ook door mijn hoofd dat er in het hele land code Geel weer werd verwacht in het hele land. Misschien maar een dagje later gaan dan? Daar wilde Marcel niet van horen. Hij laadt alle zooi in en om een uur of één gaan we ons vakantie ‘avontuur’ van 2019 beginnen.
Harfsen ligt tussen Zutphen en Deventer en na zo’n 1,5 uur rijden (Tjesoes! Wat was het druk op de weg! Wat doen al die vrachtwagens hier op zaterdag?) zijn we op de camping met de romantische naam: de Waterjuffer
Ik weet niet of Oude Willem lucht had gekregen van mijn rugklachten, maar zij stond nog nooit eerder zo snel waterpas en in no-time hadden we al haar haringen in de grond geslagen. Oude Willem staat nu fier te blozen opmhet veldje na een jaar opgevouwen te hebben gelegen in haar reiswieg. Haar pas gerepareerde keukenpootjes staan weer stevig en recht onder haar keukenblokje en lieten zich soepel en gesmeerd uitklappen alsof ze nog 18 is.
Gelukkig is het gele weer niet langs gekomen bij de Waterjuffer en met af en toe een uitpuf moment op een stoel en regelmatig een dosis pijnstillers, is het gelukt alle kratten gevuld met onmisbare en misbare dingen van thuis, in ons tijdelijke paleisje te plaatsen.
Naast Oude Willem hebben we ook madame Piche weer voor een paar weken bevrijd uit haar donkere hol, de disselbak. Madame Piche is naast Oude Willem mijn meest trouwe dienaar als het gaat om campingvakanties. Zij was blij verheugd mij te zien en met al het daglicht dat haar plots omringde, al zag ze er daardoor wel een beetje smoezelig uit. Gauw een lappie erover. Ik zag aan haar dat ze er naar uit keek om mij de komende weken van dienst te zijn en ze ging nog net niet zingen toen ik haar buikje vulde met azijn, afwasmiddel en een vleugje water. Madame Piche heeft haar naam te danken aan Pien, een trouwe volger van mijn vakantieblogs. Sinds madame Piche haar naam heeft, is zitten op haar brilletje, het doen van een plasje, het drukken op haar knopje en het legen van haar buikje, een soort van koninklijk ritueel geworden. Haar naam dwingt respect af en dat krijgt ze dus ook. Amen.
Dit jaar staan we niet tussen allemaal vreemdelingen op de camping maar hebben we onze trouwe vrienden Piet & Erna in de buurt, twee veldjes verderop. Precies een mooie afstand om elkaar niet de hele dag te gaan zitten observeren (want zo zijn wij...) maar wel om af en toe samen wat leuks te doen met of zonder alcohol.
En zo belandden we deze eerste avond in Laren gemeente Lochem bij de Witkamp. Een enorm restaurant in een ogenschijnlijk klein dorp, met een zeer gezellig buitenterras. Dat terras lieten we maar links liggen want ten eerste was het zo goed als vol en ten tweede spettert het en moeten we toch rekening blijven hijden met het gele weer.
Ook binnen is het volle bak en we worden naar boven gedirigeerd. Een paar tafels worden aan elkaar geschiven zodat we er met 8 aan kunnen zitten. Nee, we hebben met zijn vieren geen dubbele ruimte nodig want zo dik zijn we nog niet, maar Ingeborg en Heiko (dochter en schoonzoon van P&E) en twee vrienden van hen eten ook gezellig mee. Voor kleine Matthijs van 6 maanden wordt er nog een kinderstoel aangeschoven.
Voordat de hoofdgerechten worden gebracht worden we getrakteerd op een amuse. Het is een aspergesoepje en we beginnen te vermoeden waarom het hier zo druk is. De hoofdgerechten maken dat vermoeden waar; het is heerlijk allemaal! Ik verorber een bord gamba’s en Marcel stort zich op het draadjesvlees.
Na deze lange dag, met zeer pijnlijke start, ben ik inmiddels aan het einde van mijn energie. Ik verlang naar Oude Willem waar ons luchtbedje klaar ligt met extra kussens om mijn lijf in een positie te kunnen leggen die mijn ruggetje ontlast en naar Madame Piche die in volle glorie staat te wachten op mijn eerste nachtelijke bezoek.
Wat een pittige dag was het vandaag!
Maar gelukkig, géén geel weer!