Dag 15, Kambaku

Dag 15, Kambaku Safari camp

Kambaku is het Tsonga woord voor 'Great Tusker'. Als je dat in het Nederlands zou moeten vertalen dan kom je op: ' Oud olifant mannetje'. Tja, dat klinkt niet erg. Great Tusker of Kambaku klinkt beter.
Kambaku was een olifant die hier in het Timbavati-gebied altijd in zijn eentje rond zwerfde. Hij had een mooi rond gaatje vlakbij de rand van zijn linkeroor. Helaas heeft een ranger Kambaku moeten neerschieten nadat hij geraakt was door een kogel van een boer die Kambaku in zijn vizier nam omdat de olifant zijn suikerrietveld als eettafel had gekozen. De wond die hij daarbij opliep aan zijn schouder, raakte geïnfecteerd en toen hij uiteindelijk niet meer kon lopen heeft men hem uit zijn leiden verlost.
Kambaku is de naam van dit Safari camp en boven de ingang hangt dan ook een flink olifantschedel. Het is echter niet van Kambaku. Zijn slagtanden hangen in het Krugerpark bij Letaba Camp. Het camp op Kruger dat wij bij ons vorig bezoek aan ZA bezochten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de slagtanden niet heb gezien, maar als we er ooit weer kom gaan we zéker even kijken.

Om 6.30 klopt de wekker op de deur. We zijn allebei al een uur wakker, dus springen we makkelijk uit bed en in de kleren. De maagjes worden weer gevuld door een bakkie thee en een muffin en dan klimmen we weer in ons stalen paard: de Jeep.
Ryan kondigt aan naar olifanten te willen zoeken omdat die gisteren gespot zijn. We zien sporen en poep, maar alles is oud. Geen olifant te zien.
We zien wel een Nyala. Een op impala gelijkende antilope soort maar dan anders. Zijn staart is langer en er lopen witte strepen van boven naar beneden over zijn flanken. Bij de vrouwtjes dan, de mannetjes zien er donkerder uit, hebben vagere strepen en langere haren als vacht. Mooie beesten. Wij hadden ze nog niet eerder gezien.
Als Ryan opeens weer stopt stapt hij de de auto uit. Hij bukt en raapt iets op en geeft het aan mij! Een stekelvarkenstekel! Mooi zo Ryan! Het begin is er! Nu nog de rest van het stekelvarken!!!
(Ryan heet overigens geen Ryan maar Ryno. Niet te verwarren met Rhino.)
Niet lang na deze eerste stop stopt hij alweer en deze keer is het bij een knekelveld van girafbotten. Het schedel ligt daar ook bij en we kunnen even van dichtbij voelen en zien hoe groot zo'n giraffenkop eigenlijk is en hoe zwaar zo'n schedel weegt. Het is van een mannetje en zijn kop is net zo groot als de romp van Ryno.
Ryno en Mozes waren er niet specifiek naar op zoek maar plots worden er leeuwensporen waargenomen en onze tracker Mozes en een tracker van een andere jeep gaan samen de bosjes in om verder te zoeken. Via de radio hebben ze contact met de rangers. De jeeps rijden ondertussen gewoon verder op zoek naar interessante dingen.
Het leuke (vinden wij) van safari's is dat je nooit weet wat je gaat zien, wanneer je het gaat zien en hoe spectaculair het is. Deze ochtend is het een leeuwin die moederziel alleen door de bush loopt. De rangers kennen haar wel. Het is een oud omaatje dat zich niet meer bij een troep aansluit omdat ze te verzwakt is. Hoe dichter we bij komen hoe beter we zien hoe mager zij is en welke wonden zij al heeft opgelopen. Er zit een verse wond in haar rug van een beet van waarschijnlijk een andere leeuw. Het ziet er niet naar uit dat wij deze leeuwin bij ons volgende bezoek aan ZA (keep on Dreaming!) nog een keer zullen zien. De jeep volgt de leeuwin en Ryno zet de auto steeds zo strategisch mogelijk neer en zo kan iedereen mooie plaatjes schieten.
Nadat wij de leeuw gevonden hebben komen er meer auto's en de afspraak hier is dat er niet meer dan twee blijven staan en de rest staat in de wacht. Via de radio maken de rangers steeds contact hierover. De leeuwin is inmiddels gaan liggen en doet niet veel meer, dus tijd om verder op zoek te gaan naar wild.
We weten op dat moment nog niet dat het 'katten-ochtend' gaat worden!
Ryno heeft contact met een ranger uit een buurreservaat en weet in dat gebied minder goed de weg. Hij is echter getipt en zij leiden hem - en ons- naar een geweldig mooi luipaard dat aan de wandel is. Wow! Wat een feestje weer! Het geklik van de camera's doorbreekt de stilte als de motor uitgaat. Het luipaard trekt zich nergens wat van aan, loopt gewoon door. Op een gegeven moment gaat hij een poosje op hoge termietenheuvel liggen. Wat een prachtige pose weer voor de fotografen. We hebben dit luipaard bijna een half uur kunnen volgen en moesten toen de beurt weer aan anderen doorgeven. Maar ach, hij liep ook net dikkere- en meer ondoordringbare bossage in dus tijd voor de koffie break!
Na de koffie karren we weer wat rond en dan laat Ryno weten dat hij voor ons een verrassing heeft! We mogen raden welk dier. We noemen alles op, maar we raden het niet. We moeten even wachten voordat onze auto bij het verrassingsdier kan gaan kijken, maar als we dan aan de beurt zijn wordt het ons duidelijk: Er ligt een aangevreten kudu kadaver en even verderop liggen 3 cheeta's bij elkaar onder een struikje na te genieten van de maaltijd.
Wow! We zagen in Botswana al een cheeta-broederschap van 3 cheeta's en nu zien we het zomaar weer! Rynoheeft in geen tijden cheeta's in Timbaku gezien en hij is helemaal blij deze drie tegen te komen.
De kudu die ten prooi gevallen is aan de cheeta's, ligt half opgevreten een stukje verderop. We merken op dat zijn organen, zoals zijn maag bijvoorbeeld, niet aangevreten zijn maar ernaast liggen. Ryan vertelt dat cheeta's dan wel niet met mes en vork eten, maar wel heel netjes. Ze ritsen de prooi op en en leggen de organen terzijde. Ten eerste houden ze meer van het vlees maar door de organen heel te houden voorkomen ze dat hyena's ruiken dat er wat te halen valt. Je moet je maar eens voorstellen wat voor een lucht uit er die organen walmt als ze worden open gereten. Slim van die cheeta's! Leeuwen en luipaarden verslinden alles en zijn niet van die nette eters, maar cheeta's dus wel!
De buiken van de cheeta's zijn duidelijk goed gevuld en ze liggen onder het bosje 'uit te buiken' zoals wij mensen dat ook wel eens doen -al doen we dat niet onder een bosje-. Hoewel het soms lijkt dat ze slapen blijven ze om de beurt alert en kijken om zich heen. Van ons trekken ze zich weer helemaal niets aan. Bijzonder hoor!
Eenmaal terug bij de lodge kunnen we dik tevreden de brunch naar binnen werken. Alles is buiten uitgestald en de tafels gedekt. Het waait nog steeds flink, maar de temperatuur is inmiddels wel aangenaam - met jasje aan-.
Na de brunch genieten wij even van een 'back, neck en shoulder-massage' . We moeten hiervoor naar het Kambaku River Camp dat hier niet ver vandaan ligt en Ryno brengt en haalt ons.
Bij binnenkomst in het huisje waar onze behandeling gaat plaatsvinden, worden we verwelkomd door een 4 tal in het zwart geklede werkneemster en er klinkt zachte muziek. Marcel grapt naar de dames of er soms iemand dood gegaan is, maar ze kunnen er niet om lachen/ ze snappen de grap niet.
We worden naar een kamertje gedirigeerd waar we instructie krijgen ons bovenlijf te ontbloten en om op de massagetafel te gaan liggen en daarna de grote handdoek die er ligt, op je onderlichaam te leggen.Daarna verdwijnt de dame. Marcel en ik vragen ons af waar ons hoofd moet; bij het kussen of bij de gleuf? We kiezen uiteindelijk maar de gleuf, dat is makkelijker met ademhalen. We proberen bij onszelf de grote handdoek over ons onderlijf te leggen, maar dat lukt niet zo goed als je op je buik ligt. Inmiddels liggen we alle twee in een deuk en dan komen de grafgravers binnen. We zien ze niet want we liggen met onze hoofden in de gleuf. Ze zeggen niks en wij stoppen maar met lachen om hen niet in verlegenheid te brengen. De dame begint met mijn voeten af te vegen met een warme handdoek waarna ze vervolgens heel hard op een paar drukpunten op mijn voeten begint te drukken. En dan bedoel ik: HEEL HARD!!! AU! Hé!!! Ik heb niet om een voetmassage gevraagd!!
Ik merk dus op dat ze ermee moet stoppen en gelukkig dekt ze mijn voeten daarna af met een handdoek. Blijkbaar hoort het bij het ritueel ofzo. De dame heeft een paar sterke handen en masseert niet geheel pijnloos mijn rug, schouders en nek. Dan fluistert te heel zacht in mijn oor dat ik me om moet draaien. Ze gaat naast de tafel staan en stilt de handdoek op die op me lag en verschuilt zichzelf daarachter. Nu kan ik haar dus nog steeds niet zien ook al is mijn hoofd nu uit de gleuf! Als ik eenmaal op mijn rug lig doet ze een handdoek dusdanig over mijn gezicht, dat ik met mijn ogen niet meer kan gluren hoe ze eruit ziet. Nu krijgen de handen en armen een stevige beurt en vervolgens de nek en het hoofd.
Ze heeft dan blijkbaar haar repertoire afgewerkt want ze fluistert opeens in mijn oor dat ik klaar ben en dan schuift ze al weg voordat ik haar zien kan.
Marcel is ook klaar en we moeten lachen om deze aparte massage ervaring. Bij de balie zien we weer de 4 medewerksters staan, maar wie van de 4 er nou de behandelingen hebben gedaan is ons nog steeds een raadsel.
Eenmaal terug op het Safari-camp is het tijd voor een uurtje slapen (Marcel) of het dagboek bijhouden (Karin).
Na de high-tea is het weer tijd voor de afternoonsafari. We rijden het terrein al en al na een paar minuten zien we twee neushoorns grazen. OMG. Gisteren hebben we rond en rond gereden op zoek naar deze reuzen en nu staan ze opeens voor je neus. Tja....zo gaat dat bij de game-drives.
Onze volgende bush-stop is bij een eenzame olifant die staat te 'knabbelen' aan een struik waarna we doorrijden om twee koningen te gaan zien. Twee mannetjes leeuwen liggen tussen de bruine grashalmen en hebben de perfecte schutkleur in deze omgeving. Het wordt al schemerig en daarmee worden ook de leeuwen wat actiever. Ze kijken regelmatig op en gapen af en toe flink. Maar echt zin om aan de wandel te gaan hebben ze nog niet dus gaan wij een stukje verderop de sundowner tot ons nemen. Wijntje en een hapje. Chips en billtong deze keer. We horen dat terwijl wij aan het happen en tappen zijn, de leeuwen toch in de benen zijn gegaan. Als we eenmaal weer in de jeep zitten sporen we de beesten weer op en zien een leeuwin door de bosjes wandelen en de weg oversteken. Ze gaat achter de mannetjes aan die al eerder de weg hebben gepasseerd. Wat een prachtige beesten zijn het toch. Ze lopen heel rustig en beheerst door de bush en je zou niet zeggen dat ze zo moordlustig zijn als ze honger hebben. Wat een mooie dingen hebben we vandaag weer gezien zeg! Geweldig!
Weer terug op de lodge schuiven we aan aan de gedekte tafel en vieren onze Geweldige gamedrives van vandaag. De Amerikanen -Elizabeth en Dough -en het Roemeens/Franse gezin, zullen hier morgenavond niet meer zijn. Eigenlijk best wel jammer, want we kregen het steeds gezelliger met elkaar. Leuk dat ze morgenochtend nog wel de game-drive doen en wie weet wat we dan weer zullen vinden tussen de takken van de bomen en de bruine grashalmen!