17 juli, van Murchison falls naar Kibale
Blijf op de hoogte en volg Karin
17 Juli 2013 | Oeganda, Entebbe
woensdag 17 juli Van Murchison falls naar Kibale forest.
Vanmorgen alweer om kwart voor 5 opgestaan. Half 6 ontbijt en om 6 uur zit iedereen weer in de jeeps. We moeten de pont van 7 uur halen die ons naar de overkant van de AlbertNijl zal brengen. Deze pont ligt middenin het Murchison falls national park, dus we moeten voor de laatste keer door de gate van het park. Deze ochtend maken de bewakers geen problemen en laten ons zonder gedoe doorrijden.
Met een pont over de Nijl is weer een ervaring die niet velen met ons zullen kunnen delen. Het is een stukkie van niks, maar niet minder apart. De nijlpaarden liggen links en rechts om ons heen en steken af en toe hun kop boven water of juist onder water. Eenmaal aan de overkant begint de lange toch naar Kibale Forest, het eindpunt van vandaag. De chauffeurs hebben ons gisteren de keus gelaten: willen jullie de korte weg de heel hobbelig en bobbelig is of willen jullie de langere weg (2 uur langer) die veel beter is . We hebben voor de hobbelige weg gekozen, want 2 uur minder in de jeep leek ons wel wat en bovendien was er dan tijd om rustig onderweg te lunchen. Bij de lange variant hadden we een lunchpakket mee moeten nemen.
Tussen 7 en 8 uur is het best leuk om langs de lokale wegen te rijden (het zijn hier overigens 98 procent lokale wegen. Asfaltweg is er sporadisch). De kinderen zijn dan namelijk allemaal onderweg naar school in hun schooluniform. Iedere school heeft zijn eigen uniform. Soms in saai wit maar ook vaak in felle kleurtjes; rood, paars of helblauw. De scholen staan veelal aan de weg dus tegen 8 uur -als de scholen beginnen- staan er grote groepen kinderen in hun uniform en veelal op blote voeten op het schoolveld te wachten tot de school begint.
We rijden richting hoger gelegen en heuvelachtig, bergachtig gebied. Langs de wegen is het eigenlijk steeds dezelfde aanblik; veel banda plukjes (de ronde huisjes) veel in aanbouw zijnde huisjes (waarvan het overgrote deel waarschijnlijk nooit af zal komen. Het gras groeit er binnen, geen ramen, geen deuren geen dak...) en ook veel gebouwtjes die allemaal hetzelfde zijn van bouw en waarin men een handeltje kan vestigen. Ook van deze gebouwtjes is het leeuwendeel niet afgemaakt. De 'nieuwbouw' wordt opgetrokken van stenen die gebakken zijn van de rode aarde die hier overal is. Wat me opvalt is dat ook de banda's daarvan zijn gemaakt, maar dat die muren worden afgewerkt (gestuct zeg maar) waardoor je de stenen niet meer ziet. De nieuwbouw echter, wordt opgetrokken van de rode stenen en dat laat men verder zo. Het dak maken ze van golfplaat. Eerlijk gezegd vindt ik de aanblik van de nieuwe bouwsels geen vooruitgang voor de aanblik. Het ziet er allemaal onafgemaakt en onverzorgd uit, zelfs als het wel af is.
De rode aarde is hier echt een kleur bepalende factor. Alles heeft een rode gloed. De planten die in de bermen staan en tot zeker een meter daarbuiten zijn allemaal rood van het stof. Alle auto's, huisjes, kleding, enz. enz. Alles is rood. De temperatuur in de jeep loopt in de loop van de ochtend op en dan moeten de raampjes wel open of je wil of niet, want we hebben geen airco in de jeep. Als er echter een auto voor ons rijdt of als er een tegenligger langskomt sluiten we de raampjes steeds maar even om een beetje de stofwolken die daarmee gepaard gaan te trotseren.
Tijdens de rit hebben we dus allemaal lekker zitten kijken, staren, dutten, slapen en een aantal hadden -net als ik- hun 'oortjes' in gedaan met een muziekje.
Rond half 2 waren we bij een stadje waar we konden lunchen en de beentjes even konden strekken. De chauffeurs pakten ook even hun rust, want zij waren al heel wat uurtjes in touw natuurlijk.
Na de lunch het laatste stuk van de reis. We rijden inmiddels in een gebied waar veel theeplantage.'s zijn. Het doet ons een beetje denken aan Sri Lanka. Ronnie stopt de jeep en bonjourt ons de theevelden in, maar niet voordat hij al onze fototoestellen heeft verzameld en met ieder toestel een foto maakt van ons terwijl wij aan het thee plukken zijn. Natuurlijk zetten wij daarna Ronnie in het veld en moest hij als theeplukker poseren.
Het zal een uur of 5 geweest zijn toen we hier het Kibale forest camp opreden waar we de komende twee nachten zullen slapen.
We slapen in tenthuisjes met een schattig badkamertje waar een wastafel staat waarop twee metalen ronde tonnetjes met een klein kraantje eraan; dat zijn onze watertonnen en die worden af en toe bijgevuuld. Er is geen stopcontact en de elektriciteit voor het licht doet het alleen tussen 6 en 10 uur 's avonds. De apparaten die allemaal moeten worden opgeladen kan je bij de bar in het stopcontact stoppen. Als je wil douchen moet je even je persoonlijke hulp waarschuwen -in ons geval is dat Peter- en dan zal hij het douchereservoir vullen met warm water. De wc is een eco-toilet. Er staat wel een soort van toilet met wc bril, maar je kan niet doortrekken en je boodschap valt gewoon in een gat. Er staat een bak naast de wc waaruit we met een grote beker een schep aarde kunnen scheppen en dat gooi je op je boodschap. Een schep is genoeg vertelt Peter. Oke.....het is toch wel even vreemd om op deze manier te werk te gaan. Je hebt de neiging om die hele emmer met rode aarde (want dat is het) in de pot te gooien.
Nadat Peter alles heeft uitgelegd vragen we hem meteen om de douche te vullen want we zijn een tint verschoten van al het stof. En zo staan we niet veel later al onder een warme douche die bovenverwachting lekker is! Bij het afdrogen merk ik dat ik toch nog steeds niet alle rode stof heb weg kunnen spoelen; hele handdoek rood. Gelukkig is er nog wat water over dus nog even flink schrobben maar.
Nadat we alles al hebben klaargezet voor het chimpansee avontuur van morgen gaan we naar het gebouwtje waar de receptie, de bar en het restaurant is. leuk opgezet is dat hier; eigenlijk is alles buiten, maar dan overkapt. Een huis zonder buitenmuren zou je kunnen zeggen. Het restaurant is boven en ook daar zit je dus eigenlijk buiten . De deet is onze trouwe vriend hier in Oeganda en bovendien hebben we Linda in ons gezelschap die door alle beesten wordt geprikt die er zijn en die ook alle beesten in haar eten en drinken vindt die wij niet vinden. Dus wij hebben dus weinig last van het ongedierte. wij hebben Linda!
De maaltijd is heerlijk en nadat we op een briefje hebben aangekruist wat onze wensen zijn voor het ontbijt morgen, hoelaat we gewekt willen worden en of we douchewater willen, taait iedereen af richting zijn bedje.
Onvoorstelbaar; 9 uur en iedereen gaat op stok! Maar ja, we waren dan ook al om 5 uur op en zo'n dag hobbelen in de jeep is eigenlijk ook erg vermoeiend. Morgen gaat alweer om kwart voor 5 de wekker dus de schrijfster van dit verhaal gaat nu ook maar eens slapen. Kwart voor tien!
Vanmorgen alweer om kwart voor 5 opgestaan. Half 6 ontbijt en om 6 uur zit iedereen weer in de jeeps. We moeten de pont van 7 uur halen die ons naar de overkant van de AlbertNijl zal brengen. Deze pont ligt middenin het Murchison falls national park, dus we moeten voor de laatste keer door de gate van het park. Deze ochtend maken de bewakers geen problemen en laten ons zonder gedoe doorrijden.
Met een pont over de Nijl is weer een ervaring die niet velen met ons zullen kunnen delen. Het is een stukkie van niks, maar niet minder apart. De nijlpaarden liggen links en rechts om ons heen en steken af en toe hun kop boven water of juist onder water. Eenmaal aan de overkant begint de lange toch naar Kibale Forest, het eindpunt van vandaag. De chauffeurs hebben ons gisteren de keus gelaten: willen jullie de korte weg de heel hobbelig en bobbelig is of willen jullie de langere weg (2 uur langer) die veel beter is . We hebben voor de hobbelige weg gekozen, want 2 uur minder in de jeep leek ons wel wat en bovendien was er dan tijd om rustig onderweg te lunchen. Bij de lange variant hadden we een lunchpakket mee moeten nemen.
Tussen 7 en 8 uur is het best leuk om langs de lokale wegen te rijden (het zijn hier overigens 98 procent lokale wegen. Asfaltweg is er sporadisch). De kinderen zijn dan namelijk allemaal onderweg naar school in hun schooluniform. Iedere school heeft zijn eigen uniform. Soms in saai wit maar ook vaak in felle kleurtjes; rood, paars of helblauw. De scholen staan veelal aan de weg dus tegen 8 uur -als de scholen beginnen- staan er grote groepen kinderen in hun uniform en veelal op blote voeten op het schoolveld te wachten tot de school begint.
We rijden richting hoger gelegen en heuvelachtig, bergachtig gebied. Langs de wegen is het eigenlijk steeds dezelfde aanblik; veel banda plukjes (de ronde huisjes) veel in aanbouw zijnde huisjes (waarvan het overgrote deel waarschijnlijk nooit af zal komen. Het gras groeit er binnen, geen ramen, geen deuren geen dak...) en ook veel gebouwtjes die allemaal hetzelfde zijn van bouw en waarin men een handeltje kan vestigen. Ook van deze gebouwtjes is het leeuwendeel niet afgemaakt. De 'nieuwbouw' wordt opgetrokken van stenen die gebakken zijn van de rode aarde die hier overal is. Wat me opvalt is dat ook de banda's daarvan zijn gemaakt, maar dat die muren worden afgewerkt (gestuct zeg maar) waardoor je de stenen niet meer ziet. De nieuwbouw echter, wordt opgetrokken van de rode stenen en dat laat men verder zo. Het dak maken ze van golfplaat. Eerlijk gezegd vindt ik de aanblik van de nieuwe bouwsels geen vooruitgang voor de aanblik. Het ziet er allemaal onafgemaakt en onverzorgd uit, zelfs als het wel af is.
De rode aarde is hier echt een kleur bepalende factor. Alles heeft een rode gloed. De planten die in de bermen staan en tot zeker een meter daarbuiten zijn allemaal rood van het stof. Alle auto's, huisjes, kleding, enz. enz. Alles is rood. De temperatuur in de jeep loopt in de loop van de ochtend op en dan moeten de raampjes wel open of je wil of niet, want we hebben geen airco in de jeep. Als er echter een auto voor ons rijdt of als er een tegenligger langskomt sluiten we de raampjes steeds maar even om een beetje de stofwolken die daarmee gepaard gaan te trotseren.
Tijdens de rit hebben we dus allemaal lekker zitten kijken, staren, dutten, slapen en een aantal hadden -net als ik- hun 'oortjes' in gedaan met een muziekje.
Rond half 2 waren we bij een stadje waar we konden lunchen en de beentjes even konden strekken. De chauffeurs pakten ook even hun rust, want zij waren al heel wat uurtjes in touw natuurlijk.
Na de lunch het laatste stuk van de reis. We rijden inmiddels in een gebied waar veel theeplantage.'s zijn. Het doet ons een beetje denken aan Sri Lanka. Ronnie stopt de jeep en bonjourt ons de theevelden in, maar niet voordat hij al onze fototoestellen heeft verzameld en met ieder toestel een foto maakt van ons terwijl wij aan het thee plukken zijn. Natuurlijk zetten wij daarna Ronnie in het veld en moest hij als theeplukker poseren.
Het zal een uur of 5 geweest zijn toen we hier het Kibale forest camp opreden waar we de komende twee nachten zullen slapen.
We slapen in tenthuisjes met een schattig badkamertje waar een wastafel staat waarop twee metalen ronde tonnetjes met een klein kraantje eraan; dat zijn onze watertonnen en die worden af en toe bijgevuuld. Er is geen stopcontact en de elektriciteit voor het licht doet het alleen tussen 6 en 10 uur 's avonds. De apparaten die allemaal moeten worden opgeladen kan je bij de bar in het stopcontact stoppen. Als je wil douchen moet je even je persoonlijke hulp waarschuwen -in ons geval is dat Peter- en dan zal hij het douchereservoir vullen met warm water. De wc is een eco-toilet. Er staat wel een soort van toilet met wc bril, maar je kan niet doortrekken en je boodschap valt gewoon in een gat. Er staat een bak naast de wc waaruit we met een grote beker een schep aarde kunnen scheppen en dat gooi je op je boodschap. Een schep is genoeg vertelt Peter. Oke.....het is toch wel even vreemd om op deze manier te werk te gaan. Je hebt de neiging om die hele emmer met rode aarde (want dat is het) in de pot te gooien.
Nadat Peter alles heeft uitgelegd vragen we hem meteen om de douche te vullen want we zijn een tint verschoten van al het stof. En zo staan we niet veel later al onder een warme douche die bovenverwachting lekker is! Bij het afdrogen merk ik dat ik toch nog steeds niet alle rode stof heb weg kunnen spoelen; hele handdoek rood. Gelukkig is er nog wat water over dus nog even flink schrobben maar.
Nadat we alles al hebben klaargezet voor het chimpansee avontuur van morgen gaan we naar het gebouwtje waar de receptie, de bar en het restaurant is. leuk opgezet is dat hier; eigenlijk is alles buiten, maar dan overkapt. Een huis zonder buitenmuren zou je kunnen zeggen. Het restaurant is boven en ook daar zit je dus eigenlijk buiten . De deet is onze trouwe vriend hier in Oeganda en bovendien hebben we Linda in ons gezelschap die door alle beesten wordt geprikt die er zijn en die ook alle beesten in haar eten en drinken vindt die wij niet vinden. Dus wij hebben dus weinig last van het ongedierte. wij hebben Linda!
De maaltijd is heerlijk en nadat we op een briefje hebben aangekruist wat onze wensen zijn voor het ontbijt morgen, hoelaat we gewekt willen worden en of we douchewater willen, taait iedereen af richting zijn bedje.
Onvoorstelbaar; 9 uur en iedereen gaat op stok! Maar ja, we waren dan ook al om 5 uur op en zo'n dag hobbelen in de jeep is eigenlijk ook erg vermoeiend. Morgen gaat alweer om kwart voor 5 de wekker dus de schrijfster van dit verhaal gaat nu ook maar eens slapen. Kwart voor tien!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
