16 juli, Murchison falls

dinsdag 16 juli, Fort Murchison
Vannacht flinke en onweer, ik werd er zelfs wakker van om  4 uur en als je weet dat om kwart voor 5 je wekker gaat slaap je vervolgens niet echt meer. Na het ontbijtje zaten we om  6 uur in de auto.  We worden al steeds sneller in de ochtend; het begint te wennen
Om  7 uur moesten we aan de oever van de Nijl op een bootje stappen voor een deltatocht; de Albert Nijldelta om precies te zijn.
Na wat geharrewar bij de gate van het Murchison National park -we mochten er weer niet voor 7 uur in en na wat heen en weer gebakkelei mocht het toch- stonden we om 7 uur klaar om in de boot te stappen.  Het was een lange smalle boot waar we aan weerszijden een stoeltje was met in het midden een smal binnenpaadje.
De tocht begon goed want we zagen meteen allerlei soorten vogels en natuurlijk meer dan genoeg nijlpaarden. 
De boottocht duurde zo'n twee uur en na een hoopgevend begin -veel vogels en apensoorten gezien- werd het daarna een beetje rustig langs de oevers en in het water. Zelfs geen nijlpaarden meer te zien en al zeker niet de schoenbekooievaar die hier voorkomt maar zelden gespot wordt.
De temperatuur op de boot was wel heel aangenaam; lekker briesje en niet te heet.  Mijn oogjes begonnen af en toe dicht te vallen omdat er niet zoveel te zien was en de deining van het water me slaperig maakte.  Plots word ik gewekt door commotie want er liggen krokodillen langs de kant.  En ja hoor! Deze keer geen eenzame saaie krokodil, maar een stuk of 5 lekker luierend in de zon.  Doordat de boot dichterbij kwam doken de krokodillen een voor een het water in, maar de meest onverschrokken kroko's  bleven toch lang genoeg zitten om mooie plaatjes van te schieten.
Twee uur stroom afwaarts  stonden Ronnie en Fred met de jeep's te wachten. We klommen aan kant, bedankten de bootcrew met een fooitje, stapten in de jeep en reden weg.  We hadden nog geen 100 meter gereden of Ronnie kreeg een telefoontje. De bootcrew had de schoenbekooievaar gespot en ze wilden ons weer ophalen om ons dit bijzondere dier te kunnen laten zien.  We reden dus terug naar de oever en stapten op de boot.  Dit zinnetje is in 3 seconden opgeschreven maar voordat iedereen weer in de boot zat was er natuurlijk alweer zo'n kwartier a 20 minuten om. We vroegen ons af of die schoenbekooievaar op ons zou blijven wachten....
Waar we al bang voor waren werd bewaardheid; de vogel was gevlogen. Volgens de bootcrew door een klein motorbootje dat de vogel ook gespot had en er te dicht naar toe is gevaren; vogel weg.   Uiteindelijk hebben we dus na de officiële boottocht nog een toetje van een half uurtje gehad. en ondanks dat de bijzondere vogel gevlogen was was het toch even een leuke en onverwachte wending van de dag.
Uiteindelijk zaten we dan weer in de jeep en brachten de rest van de ochtend door in dit ons -nu zo vertrouwde- voertuig. Dak open, camera's op scherp en zoeken naar dieren; liefst die we nog niet eerder zagen.   De Oegandese cops, oribi's, hartenbeesten, giraffen en buffels waren weer in grote getale klaar gaan staan om zich te laten bewonderen.   Het duurt niet lang of we zijn op dezelfde weg waar we gisteren stonden en waar we het luipaard gezien hadden.  Als we de boom in het vizier krijgen beginnen we al meteen te vermoedden dat het luipaard er weer in zit!  We pakken onze verrekijkers: ja, het beest zit er weer!  We raken allemaal een beetje opgewonden van zoveel geluk, want buiten dat het luipaard er weer zit, zijn we nu ook de enige jeep en dat betekent dat we naar de boom kunnen rijden zonder dat iemand het ziet!. Ronnie roept nog wel even Fred op die de andere jeep rijdt en die is er al snel. Deze keer racen we niet naar de boom, maar rijden Ronnie en Fred rustig. Het luipaard kijkt naar ons, maar blijft rustig in zijn boom zitten en laat zich nu makkelijk fotograferen omdat we wat meer tijd hebben.  Wauw!  Wat een geweldig mooie beesten zijn dit toch!  
We zijn allemaal helemaal tevreden, de dag kan al niet meer stuk!
Nadat we het park zijn uitgereden stuitten we nog op een kudde olifanten die de bosjes staat kaal te eten. We zien in het park af en toe een olifant, soms een groepje, maar meestal is het op grote afstand en kunnen we de beesten niet echt even observeren. Nu kan dat wel.  Het blijven machtig mooie beesten om naar te kijken.
Bij het fort krijgen we een heerlijke lunch voorgeschoteld en daarna hebben we even pauze tot 4 uur.  Iedereen is eigenlijk erg moe en de meesten van ons hebben een middagdutje gedaan; zo ook wij.
Om  4 uur gaan we voor de laatste keer een game drive doen in het Murchison national park.   VOordat we de gate binnen gaan staat daar alweer de kudde olifanten en we genieten er even lekker van.  De kudde zet zich in beweging en steekt vlak achter onze auto de weg over.  Klik klik klik, doen de camera's.  Wat een cadeautje!
In het park stoppen we niet meer voor de dieren die de savanne overbevolken. Ronnie en Fred gaan zoek naar leeuwen.   En laat dat nou nog lukken ook!  Eerst spotten we een eenzame vrouwtjes leeuw die tegen en termietenheuvel aan ligt te luieren.  Als Ronnie en Fred het veld in rijden richting de leeuw, staat zij op en loopt langzaam weg. Jammer, maar we wel een goede blik op deze mooie dame kunnen werpen.
Linda merkt op dat haar dag echt net meer stuk kan als ze nog een mannetjes leeuw zou zien, maar dat zou misschien wel wat al te veel geluk zijn op een dag.
Ronnie begint opeens te scheuren over de onverharde safaripark wegen en we hotsen en klotsen heen en weer in de jeep.  We weten eigenlijk niet wat zijn doel is. Heeft hij een telefoontje gehad van Fred? En wat heeft Fred dan gezien?
We komen bij de plek waar we eergisteren buiten de jeep hebben gestaan om naar de nijlpaarden te kijken en we turen om ons heen of we leeuwen zien. Nee....niks.  En dan opeens! Liggen er twee mannetjesleeuwen vlak langs de kant van het pad!  We hebben eersterangs kaartjes!  Een leeuw ligt te slapen en de andere kijkt een beetje naar ons en naar de omgeving. Hij gaapt af en toe flink en doet even een manicure door zijn tong tussen zijn klauwen te  halen.    Wat een cadeautje weer zeg!  We genieten er allemaal flink van en de fototoestellen maken overuren.   De auto van Fred rijdt al weg en ook Ronnie begint te rijden. Maar dan staat de leeuw op en loopt een stukje om verderop weer in het gras te gaan zitten.   Na een paar minuutjes staat hij op en begint te sluipen; he! hij heeft een prooi op het oog!  Het blijkt een leguaan te zijn die doodstil blijft liggen en als de leeuw er vlakbij is weet de leeuw niet zo goed wat hij met dit dier aan moet. Hij kijkt er eens naar en gaat er maar bij liggen. Of de leguaan is opgegeten weten we niet, want we moeten nu gaan racen naar de uitgang van het park dat om 7 uur dicht gaat.  Wat een geweldige dag weer in Murchisons National park!
Eenmaal terug op het fort schuiven we aan bij het diner dat weer heerlijk smaakt.  Fred vertelt ons dat we morgen om 6 uur vertrekken en een lange reisdag voor de boeg hebben.  Nu maar eens gaan slapen dus!