Dag 13. Vluchtstrook en Discozwemmen

Donderdag 29 juli. Na een opnieuw zeeeer koude nacht, waren we vroeg uit de veren om bijtijds te kunnen vertrekken naar Jesper, Denice, Airen en Joah in Hoenderloo. Deze ochtend valt ons meteen iets op als we buiten aan het ontbijt zitten. We missen de wind! Figuurlijk dan, want letterlijk missen we deze als kiespijn! We laden de spullen, voor een overnachting in Hoenderloo, in de auto en zetten de fietsen op de fietsendrager. Altijd even een secuur klusje. Als we ermee bezig zijn, spreekt een medekampeerder ons aan en vertelt dat hij altijd een spanband aan de klep van zijn auto vastmaakt en daarmee de fietsen extra vastbindt. He, dat is wel een goed idee. Ik heb zo’n band voor het grijpen liggen in de disselbak en ik ga aan de slag. Maar het lukt niet 1,2,3 en omdat we al wat verlaat zijn -we nou eenmaal niet van die ochtendmensen en het ontbijt duurde wat langer dan de bedoeling was- gooide ik de spanband achter in de auto en we besloten de tip te laten voor wat die was. We gebruiken de Twinnyload al jaren zonder zo’n band, dus waarom nu dan ook niet. En wat ik zei over ‘we’ zijn geen ochendmensen is een leugentje, het moet zijn ‘ik’ ben geen ochtendmens. (S c h a t e r - w a t g r a p p i g) De dame van Google-maps wijst ons de weg en we genieten onderweg van de mooie huizen die hier staan met veelal rieten daken en een wolfskap en verbazen ons over de grootte van de vaartuigen die op het kanaal varen waarlangs de weg loopt. Eenmaal op de snelweg is er niet veel fraais meer te zien, dus Marcel rijdt en ik staar wat voor me uit en regel de muziek. Plots zegt Marcel dat hij denkt dat er iets niet goed is met de fietsen achterop. Als je dat denkt, dan moet je maar even stoppen op de vluchtstrook, opperde ik. Ik kon vanaf mijn plek de fietsen niet goed zien en ik had ook geen rare geluiden gehoord, dus het zou vast wel meevallen. Gelukkig zaten we net op een stukje weg waar best een breed stuk vluchtstrook was en we stopten. Bij de inspectie door mijn persoontje ontdekte ik dat de aandraaischroef, die het pedaal in de ouder drukt,was afgebroken. Daardoor hing de fiets nog wel in de beugel maar was een stukje achterover geheld en had ieder moment los kunnen schieten! Godszijdank is dat dus niet gebeurd en was de fiets nog wel rechtop blijven staan. Nu bleek dat de medekampeerder een soort van engel moet zijn geweest. Want door zijn tip, lag er nu een spanband achter in de auto! Als we die niet hadden gehad, hadden we echt niet verder gekund, hadden we de RouteMobiel moeten bellen en waren daar zeker wel een paar uurtjes mee zoet geweest. Maar door de spanband konden we de fiets nu aan de achterklep vast maken zoals hij had gesuggereerd. Het kostte even wat logisch denkwerk, maar het lukte, en met wat schrik en wat minder vertrouwen in de fietsendragen, reden we naar Hoenderloo waar we met open armen werden ontvangen, vooral door Airen. Ze had heel erg naar ons uitgekeken. Zo lief. Jesper had voor deze dag fietsen gehuurd, w.o. Een bakfiets waarin Joah’s Maxi Cosi kon worden vastgeklikt. Zo handig allemaal dit soort dingen! We maakten even snel (te snel) een knooppuntenroute en reden de Veluwe op. Zo! Dat is meteen te voelen in de benen! Want op de Veluwe stikt het van de hoogteverschilletjes. Van die valse platjes, die je vaak niet eens ziet, maar waarbij je aan je pedalen voelt en de weerstand die er is dat je aan het klimmen bent. De knooppuntjes die ik had ingetikt bleken nogal wat van die benenkillers te hebben! Wat de hele vakantie nog niet gebeurd is, gebeurde nu wel. We raakten van de route af. Ik hoorde wel een paar keer roepen: Klopt de route nog? Maar dat roept ze wel vaker en dan is de verbinding gewoon even slecht of het fietspad verlegd ( zoals ze nu in Drenthe aan het doen zijn). Ik reageer dus eigenlijk niet op haar opmerking, maar deze keer klopte de route dus echt niet meer. We strandden in Ugchelen en omdat het wel zo’n beetje lunchtijd was, besloten we daar een terrasje te zoeken. We liepen even tegen de Corona-maatregelen aan. De terrassen zijn veel eerder vol dan in vroeger tijden en bovendien zijn we zijn vieren en dat is ook niet handig. De meneer van de Brasserie, waar we als eerste ons gelukt hadden beproeft, zag dat we ook bij andere terassen niet terecht konden en we naar de fietsen terug kwamen die bij hem in het straatje stonden. Hij kwam naar me toe en tipte me dat er vast nog wel plek was bij de Cantharel. Een klein kwartiertje fietsen. We hebben zijn raad opgevolgd en fietsten ernaartoe. Het bleek een vandeValk te zijn en het zag er druk uit. Toch was er nog plek genoeg want zij hadden op het grasveld dat bij hun terrein hoort, allemaal picknicktafels neergezet. Op iedere tafel een QR code en een tafelnummer. Even scannen en je kwam op de menukaart. Online bestellen en afrekenen en na een poosje werd je kratje met bestelde waren neergezet en je tafelnummer op een bord geschreven. Je kon dan zelf je kratje ophalen. Ik vond het wel slim bedacht zo! Na deze maaltijd hebben we opnieuw knooppunten ingevoerd: kortste weg naar het vakantiepark! Want er werd weer wat billenpijn geregisteerd al was dat niet zozeer bij ons deze keer als wel bij jesper en Denice. Gelukkig was het weer heerlijk en nauwelijks wind! Na even de kontjes was rust gegund te hebben bij het huisje op het park en onder het genot van een biertje, wijntje, theetje, limonadetje en flesje, werd het zoetjes aan alweer tijd voor het diner. Maar niet voordat we nog even met Airen het kabouterpad liepen dat ze hier hebben uitgezet. We zag veel kaboutersporen, maar helaas geen echt kaboutertje kunnen ontdekken. Als diner namen we weer een luiewijfenmaaltijd en deze keer op het terras van het vakantiepark op een lekker schaduwplekje. Airen vermaakte zich nog een poosje met het plaatselijke knuffeldier Koos Konijn die de kinderen ook uitnodigde om nog even te komen discozwemmen en dat wilde Airen wel. Wij mochten komen kijken. En dat deden we. Airen heeft het nog lang volgehouden om in het frisse water te blijven want ze stond echt te klappertanden als ze een high-five kwam geven. Het zwemmen met lekker harde muziek én dat opa en oma er waren om te kijken, was voor haar helemaal geweldig. Als de kinderen eenmaal op een oor liggen, kletsen wij nog wat en genieten van het open haard vuurtje. Tegen elven gaan we allemaal naar ons bedje. Moe van deze leuke dag.