Dag 23, Johannesburg. Kijkje in de keuken

On this very moment zitten we op de luchthaven van Johannesburg. Time flies when your having fun!
Eerst even over gisterenavond. DovetonHouse was fully booked, vertelde de gastvrouw Amanda. Maar we hadden nog niemand gezien en het leek wel uitgestorven. We hoorden wel af en toe gekraak van planken boven ons hoofd, dus blijkbaar waren er wel mensen. De tafel was gedekt voor 8 personen, maar we aten slechts met zijn tweetjes. Uiteindelijk maar eens aan Amanda gevraagd of die andere gasten niet kwamen eten. Uh, nee. Verschillende gasten aten buiten de deur en er waren ook gasten die hier langere tijd verbleven en op de kamer aten. Oke. Mysterie opgelost. Amanda kan overigens lekker koken en is erg vriendelijk.
Vanmorgen stonden wij om 9 uur klaar om opgehaald te worden voor de kook-experience. Het verkeer is in Jo-burg erg druk rond die tijd dus dat het zo'n 20 minuten later werd verbaasde ons niet. Het was Sigho ("you can call me sugar) die vandaag onze gids zou zijn. We kregen gisteren al een donkerbruin vermoeden dat we niet alleen een kook-experience zouden hebben omdat Amanda vertelde dat we pas om 5 uur terug zouden zijn. Eenmaal in de auto bij Sigho vroeg hij ons wie er geboekt had en waarom we om half 11 een afspraak in een restaurant hadden. Dat laatste wisten we niet echt, maar we konden wel even uitleggen dat we graag ZA gerechten wilden maken.
Sigho bracht ons eerst naar een hoog gebouw naast het voormalig Carlton Hotel dat al jaren gesloten is vanwege de hoge criminaliteit. Het hoge gebouw ernaast heeft 50 verdiepingen en heb je een mooi uitzicht over Johannesburg. Jo-burg bestaat echter uit niet veel meer dan hoge gebouwen en nog meer hoge gebouwen die niet meteen een architectuurprijs verdienen.
Daarna op weg naar het restaurant in Soweto om de hoek bij het huis waar Nelson Mandela gewoond heeft. 'Sakhumzi-restaurant for an authenticiteit Soweto experience'. Dat belooft wat! Maar helaas is de eigenaar (of manager) niet op de hoogte van onze komst zegt hij (later vertelt Amanda dat ze én gisteren én vanmorgen contact heeft gehad met het restaurant ). Maar na enig heen en weer gepraat mogen we toch een kijkje in de keuken nemen en de chef - een alleraardigst vrouwtje- laat ons in alle pannen kijken en legt uit wat erin zit. Oef! Een hoog botten- en ingewandengehalte zeg! Schaap, lam, kip en varken komt voorbij. Er pruttelen maagjes in een pan, schapenpoten staan in een bak water omdat die met de hand ontvliest moeten worden en kippenklauwtjes staan ook klaar om behandeld te worden. We mogen ook af en toe proeven. HELP! We moeten wel even een grensje over om dit ook daadwerkelijk te doen, maar als we het -uit respect- toch proberen blijkt het toch verrassend smaakvol te zijn. Bij de saladeafdeling krijgen we ook een lekker bonen, paprika en wortelsalade te proeven.
De werknemers in dit restaurant beginnen al om 6 uur met de voorbereidingen voor de lunch. Veel ingrediënten moeten lange tijd koken om het eetbaar te krijgen. Om echt mee te helpen in de keuken is het dus te laat, want wij waren er pas tegen 11 uur. Wel jammer maar ach, even meekijken vonden we als alternatief ook wel goed. Het personeel ging eten en wij mochten ook opscheppen. Heel dapper heb ik een stuk bot op mijn bord geschept en wat lamsvlees waaraan ook nog wel wat te kluiven viel. En ook Marcel deed zijn best van alles wat te proeven. Gelukkig zat er aan mijn bot toch meer vlees (kip) dan ik vermoedde en ik had goede stukjes lam gekozen, want er zat geen botje aan.
Na deze maaltijd hebben we afscheid genomen van de kokkin en het restaurant. Leuk dat we even mee mochten kijken. Het personeel vond het overigens ook wel leuk; Big smiles vielen ons ten deel.
Nu was het huisje van Nelson Mandela aan de beurt. We zijn daar 10 jaar en 5 jaar geleden ook al geweest en was dus eigenlijk niet nieuw meer. Daarna zijn we naar he Apartheidsmuseum geweest. Een indrukwekkend museum met veel beeldmateriaal en lesmateriaal over de geschiedenis van de apartheid. Teveel om allemaal te bekijken, dus we moesten keuzes maken. Momenteel is daar een tijdelijke tentoonstelling over Nelson Mandela en ook over Olivier Tambo, naar wie het vliegveld is vernoemd.
Na dit bezoek wilde de gids ons nog iets 'kunstigs' laten zien. Iets met containers. Ok, prima. Het bleek echter niet meer dan een stapel containers waar appartementen van gemaakt worden zoals wij dat in Nederland ook doen. We dronken nog een bakkie thee/koffie aan de overkant en toen vonden we het wel genoeg en heeft de gids ons weer bij Dovetonhouse afgezet.
In de tuin nog even heerlijk genoten van het zonnetje en vervolgens de tassen vliegtuigklaar ingepakt. Google maps bracht ons met gemak naar het vliegveld en de dropoff voor de auto.
En nu zitten we hier dus. Helaas is het tijd om naar huis te gaan. Maar aan de andere kant; ook wel weer heerlijk om naar huis te gaan, de kinderen weer te zien en ons apegatje Airen!