Dag 13 Madi A Thavha

Dag 13, Madi A Thavha

We hadden een rustige nacht. Geen klappen op het dak en geen eekhoorn of apen getrippel. Dat scheelt een hoop hartkloppingen. (We weten overigens nog steeds niet wat die klappen nou waren toen we hier de eerste keer waren)
Gisterenavond hebben we gezellig met Ilona en Edwin gegeten. Genoeg te kletsen over onze belevenissen en wat er nog gaat komen. Vanmorgen opnieuw even samen de tafel gedeeld om het ontbijt te verorberen en hen daarna uitgezwaaid. We zien elkaar volgende week weer bij Hazyview. Wat zullen we elkaar dan veel te vertellen hebben!
Alfred kwam zich tijdens het ontbijt al bij onze tafel melden. Hij is vandaag onze gids en zal ons een stukje van het dagelijks leven hier, wat cultuur en wat art laten zien. We moeten even wennen aan zijn ogen, want een van de twee kijkt je niet aan. Ik ben er nog steeds niet achter welke precies.
Om 9 uur vertrekken we met de rugzak gevuld met de camera's en de lunchpakketten. Met onze eigen (gehuurde) auto vertrekken we richting Elim. Een stadje zo'n kwartiertje rijden van Louis Trichart/ Mahkado. Als mijn brein het engels van Alfred goed vertaald heeft is Elim ooit gestart door missionarissen en was het alleen een ziekenhuis. Hieromheen hebben zich steeds meer mensen gevestigd en het is nu een levendige gemeenschap.
Als ik het straatbeeld hier zou moeten beschrijven......uhhh, alles is stoffig en daardoor roestbruin gekleurd, er is overal reuring op straat en iedereen is op zijn eigen manier bezig of niet bezig. Het begon vandaag goed en was zonnig, maar nu miezert het een beetje
We stoppen eerst bij een groot roestbruin gekleurde vlakte. Het blijkt een parkeerplaats wat niet te zien is aan het aantal auto's. Alfred liet al weten dat we naar een winkel gaan waar je traditionele stoffen en allerlei fournituren kan kopen. We zien echter niks. Alles lijkt nog gesloten. Maar niets is minder waar. Aan de buitenkant is het niet te zien, maar als Alfred ons naar de ingang brengt en we over de drempel stappen worden we overweldigd door een enorme kleurenpracht. We zijn in Khoja's fabric world. Hier zijn de traditionele stoffen te halen van de Tsjonga en Venda. Mooie plek voor wat foto's. Stoffen nemen we maar niet mee, want ik weet nu al dat ik daar toch nooit iets van zal maken. Maar als ik schotse spelden zie (waarmee je je vest dicht kan maken) dan wil ik er daar wel een paar van. 15 Rand staat erbij, dus dat is niet al te duur. Doe er maar 4, dan kan ik er nog eens een keer een kwijt raken. De werknemer haalt er 4 af en ik ga betalen bij de kassa. Bij de kassa blijkt dat het 15 Rand kost voor de hele bos. Oke. Doe dat dan maar. Ik heb dus nu geloof ik 12 van die dingen.
We rijden weer verder en Alfred vraagt of we een restroom-stopje nodig hebben. Ja, doe maar. We zijn nu bij een plek waar het wat duidelijker is dat we met winkels te maken hebben door de etalages. Hier zijn ook toiletten dus we doen ons kunstje.
We gaan de markt op die grenst aan de winkelstraat. In elkaar getimmerde marktstalletjes van hout en golfplaat zijn de kramen waarop de waren uitgestald worden. Een hele rits kraampjes met fruit en gededroogde insecten staat naast elkaar. Alfred vertelt dat de prijzen bij elk stalletje hetzelfde zijn. Hier is geen sprake van elkaar de markt uit prijzen maar van elkaar een inkomen gunnen. We hadden de tip gekregen van Alfred om de mensen te vragen of je een foto mag maken en dan willen zie die daarna graag op je beeldscherpte zien. Af en toe doen we dat dus. De mensen zijn erg vriendelijk en goedlachs. Voor de foto gaan ze even zitten en lachen zich rot om het resultaat. Sommige mensen vragen of je een foto van ze wilt maken, zoals een vent die langs ons loopt en graag op de foto wil waarna hij ons een heel verhaal vertelt over dat hij is aangevallen in Johannesburg, neergeschoten en toen had God gezien en die zond hem weer naar de aarde, hij is nu pastor en hij is ook rijk geworden. Waardoor heeft hij ook verteld maar we konden er geen touw meer aan vastknopen. Haha, wel een leuk moment.
Even verderop op de markt is de afdeling waar andere dingen verkocht worden. Een 7 tal mannen is bezig om van alles met kip te doen. Twee zijn er aan het plukken. Ze hebben er al heel wat gedaan want een halve ton veren is al gevuld. Anderen zijn de ingewanden van de kippen aan het verwijderen en weer anderen zijn die ingewanden aan het selecteren. Alles van de kip wordt gebruikt en opgegeten. Het ziet er alleen niet zo smakelijk uit.
Alfred is hier bekend en groet links en rechts om zich heen. Hij wijst ons op een kraam waar je oliebollen kan kopen. Die eten we thuis eigenlijk nooit - zelfs niet met oud en nieuw- maar nu moeten we het toch even proeven. En ze smaken verrukkelijk! Met oliebol en al lopen we door en dan kletst Albert even met twee dames die in een ieniemienie kapsalon iemands haar staan te doen. Voor de beeldvorming: op deze markt staan niet alleen provisorische kramen maar er staan ook meer golfplaten/ betonnen hutjes waarin val alles en nog wat wordt verkocht. En in een van die hutjes was dus de kapsalon.
De kapsters zijn strengen haren aan het haar van de klant aan het naaien. Oke, extensions dus? Ja zoiets, maar het is haar eigen haar. Uh? Eigen haar? Het blijkt dat de klant genoeg had van haar lange haar en het heeft afgeknipt. Maar.....ze heeft er spijt van en nu zijn ze het er dus weer aan het aannaaien. Gewoon met naald en draad. Haha! Bizar verhaal. De dames moeten er zelf ook alle 3 flink om lachen en we gaan weg met een paar leuke foto's en een leuke herinnering.
Even verderop is het restaurant. Op het 'terras' overkapt door een golfplaten plaat zitten hutje en mutje zo'n 10 mensen, mutsen op, sjaals om, winterjassen aan, want al is het inmiddels gestopt met regenen en de temperatuur voor ons heel aangenaam, deze mensen vinden het maar koud. We mogen even binnen kijken bij het restaurant. Een donkere ruimte van 3 bij 4 meter ongeveer. Een dame zit in een van de hoeken kip te plukken en een andere is druk met het bereiden van het eten voor de gasten. Er staan meerdere grote pannen, her en der verspreid door de ruimte, te pruttelen. Kippenpoten, kippentenen en andere niet nader te omschrijven onderdelen van de kip borrelen in het water. De elektrisiteits draden hangen uit de muur, de stekkerdozen zijn vet, stoffig en ranzig, en het is maar goed dat het donker is want ik wil niet weten wat er op de vloer ligt. We laten weten aan Alfred dat we net de oliebol ophebben dus dit restaurant even overslaan om iets te bestellen.
Nadat we even bij een atelier hebben gekeken en bij de schoenendokter zijn langs geweest, komen we bij een winkeltje (2x2 m) waar een dame traditionele kleding maakt. Haar tokootje hangt vol met de prachtigste kleurrijke lappen stof maar ook als een harmonica in elkaar genaaide stroken. Het blijkt een rok te zijn en omdat ik weleens wil weten hoe dat gemaakt wordt krijgt ik uitgebreide uitleg. Als ze me vraagt of ik de rok eens wil om wil zeg ik natuurlijk geen nee. Omdat het winkeltje zo klein is, verplaatst het omdoen van de rok zich al snel naar buiten. Ik krijg ook nog een sjaal omgehangen, een ketting om mijn buik en het geheel wordt afgemaakt met een hoofddoekje. De dames die tegenover het winkeltje op de stoep zitten hebben een enorm plezier om dit schouwspel en ikzelf ook! Er komt er zelfs een naar me toe om samen met me op de foto te mogen. Haha! Ik heb later de foto's teruggezien en het was inderdaad een lachwekkend gezicht allemaal.
Het werd tijd voor de wandeling langs wat dorpjes. We zetten de auto in een zijstraatje op de parkeerplaats van een huis waar een dame huist die een arts&crafts winkeltje aan huis heeft dat we later in de middag zullen bezoeken.
We lopen lekker in het zonnetje en via een dal klimmen we weer hogerop naar een Venda dopje. De school gaat net uit en de jongens die daaruit komen willen wel met ons op de foto. Dan zien we een huis waar in de tuin een lange stok omhoog piekt met daarbovenop een gele jerrycan. Dit betekent dat je hier bier uit halen. We hebben op een van onze vorige bezoeken aan ZA weleens dat bier geproefd. Het ziet eruit als lichte chocolade melk, het schuimt niet en het smaakt ook niet naar bier.
Een van de drinkebroers geeft nog een showtje weg en wil graag op de foto. Vast al een aantal van die biertjes op waarschijnlijk. Het werd overigens niet uit bierglazen gedronken maar uit glazen groentepotten. Ach, moet kunnen, is ook van glas.
De laatste stop van de wandeling is bij de woodsculpture. Grappig om hier weer te zijn. We waren hier 5 jaar geleden ook al toen we bij Mashovehla logeerden. De kunstenaar die we toen ontmoetten werkt hier nog steeds maar blijkt flink ziek te zijn geweest en nog herstellende. Kenny is een van zijn students en neemt nu de zaken waar. Hij laat ons het keiharde let-wood zien (dit hout zagen we al veel op de savanne, het verteerd namelijk niet) en met welk gereedschap hij het bewerkt; gemaakt van een deel van een fiets en een veer van een auto. In het winkeltje kijken we nog even rond maar we nemen geen souvenir mee.
Tijd om terug te gaan. Met de bus deze keer. De busjes die hier rijden zijn heel klein, model kleine bestelwagen, en daarin kunnen zich zo'n 12 mensen proppen. We moeten al twee busjes aan ons neus voorbij laten gaan omdat ze vol zitten. We besluiten om maar te gaan lopen en dan ergens onderweg maar hopen dat er een busje langskomt waar wel ruimte in is.
We zijn onderweg een bezienswaardigheid voor de kinderen die uit school naar huis lopen en andere wandelaars. Ze zien niet vaak blanke mensen lopend langs hun wegen. Die blanken nemen altijd de auto toch?
Ik ben best wel een beetje blij als er na ruim een half uur lopen weer een busje voorbij komt en deze niet alleen groter is maar ook nog eens helemaal leeg! Dus we stappen in samen met de 3 pubermeiden die al een tijdje met ons oplopen en met wie Alfred steeds kletste.
De bus brengt ons terug naar Elim waar we de auto hebben staan. We kopen nog even wat bij de dame waar onze auto geparkeerd en gaan dan weer op huis aan. O nee, we hebben nog een laatste stopje bij een leraar instrumenten maken en tevens muziekleraar. We krijgen twee nummers te horen. Allerlei slaginstrumenten en een marimba worden bespeeld door de leraar en wat leerlingen. Bij het tweede nummer merkt Marcel na 2 minuten droogjes op dat het wel lang genoeg geduurd heeft. Niemand die hem hoort of verstaat behalve ik en ik moet mijn best doen niet in lachen uit te barsten want ik ben ook wel klaar met dat getrommel. Het klink in onze oren allemaal hetzelfde en er lijkt geen einde aan te komen. Gelukkig komt er geen derde nummer en nemen we afscheid.
Tijd om terug te gaan naar Madi A Thavha. We verwennen Alfred nog met een envelopje met inhoud, nemen een biertje/wijntje en duiken daarna even de kamer in om een verfrissende douche te nemen en alvast de tassen te herinpakken omdat we morgen vroeg weer verder trekken door dit mooie land.
Het diner smaakte goed, de wijn nog beter en nu is het tijd om te gaan slapen. Morgen weer een dag. Een reisdag want we gaan naar Kambaku Safari camp in het Krugerpark.
Wat een leuke dag was het weer hier in ZA!