vrijdag 10 augustus Mopani, Krugerpark

Vrijdag 10 augustus

Vanmorgen in het restaurant een ontbijtje besteld en voor 10 euro eten we voor de verandering (!) fried eggs met tomaat, bacon en toast. Verrassend!! Voor die prijs hadden we er ook nog een bakkie koffie bij, dus we klagen niet over de kosten.
We laden onze tassen in de achterbak van de auto want vanavond slapen we in een ander kamp; Mopani. Als we de gate van Letaba passeren, gooien we de sleutel in de daarvoor bestemde box. Je hoeft hier niet uit te checken. Veel mensen rijden ook al rond 6 uur weg en dan is de receptie nog niet open. Zo vroeg waren wij niet hoor, ik geloof dat het een uur of half 9 was dat wij onze speurneuzen opzetten om nieuwe avonturen te beleven in het Krugerpark.
We zullen jullie niet verder vermoeien met het opsommen van dieren die we al vaak gezien hebben. Impala's en zebra's zien we zo om het half uur wel een keertje namelijk, dat wordt een saai verhaal. Erg eigenlijk dat je zo snel gewend raakt aan iets wat je in Nederland nooit ziet, maar hier dus op iedere hoek van de weg tegenkomt. We stoppen ook eigenlijk niet meer voor een zebra of impala en ook de olifanten beginnen al aardig te wennen en is niet altijd een stop moment meer waard. Totdat er opeens een enorme 'tusker' (olifant met slagtanden) midden op de weg staat en naar je toe komt lopen. Geen haar op zijn huid die er aan denkt om van zijn weg af te wijken omdat wij met onze auto op zijn pad staan. Hij 'stamp' gewoon door, hoewel dat niet helemaal waar is want een olifant heeft een tred die je niet hoort en hij beweegt eigenlijk in een soort slo-motion pas. Maar dat neemt allemaal niet weg, dat de aanblik van een olifant die zo'n 4 meter hoog is en die recht op je af komt stappen, enige angst inboezemt. Ik heb zelfs geen foto's gemaakt met mijn nieuwe Canon 500d en vond het doodeng dat Marcel nog redelijk lang doorging met foto's maken met de oude canon camera en zijn mobieltje. Achter ons waren inmiddels meerdere auto's stil blijven staan. Toen het ons toch wat al te penibel werd wilde Marcel achteruit rijden maar het busje dat achter ons stond, bleef staan waar het stond. Marcel moest er dus achteruit omheen en deed dat vaardig. Het busje stond nu tegenover de olifant. Toen de olifant steeds dichter naderde zette het busje zijn versnelling in de achteruit, maar kwam niet in beweging. Wat zou de olifant doen???? Marcel en ik hielden onze adem in. Het busje week niet van zijn plaats............ Zucht! Vlak voor het busje koos de olifant ervoor om de weg af te lopen en op het veld naast de weg zijn pad te vervolgen. Tjezus! Ik vond het allemaal doodeng eigenlijk! Gisteren die buffels op ons pad en nu een enorme olifant die niet eens in je huiskamer past, zo groot! Maar goed, we hebben het weer overleefd en we konden onze weg vervolgen nu de olifant het 'hazepad' gekozen had.
We hadden deze ochtend gekozen voor een weg langs de rivier. Bij het woord 'rivier' moet je je geen enorme woeste stroom water voorstellen, want in deze wintertijd is er nog nauwelijks water. Voor de dieren vervelend dat het de droge tijd voor ze is, maar voor ons is het natuurlijk wel fijn omdat de kans dat je dieren spot bij het weinige water dat er nog is, groot is. In de wintertijd zitten er ook nauwelijks blaadjes aan de bomen waardoor je redelijk ver door de bosjes kunt heen kijken. Nog een bijkomend, niet onbelangrijk voordeel van de winter: er zijn geen malaria muggen! Het was dus een goed advies van Jos van Bommel safari's, om niet in mei te gaan maar in augustus. Vandaag hebben we bij het volgen van de rivier, vooral veel groepjes nijlpaarden gezien die er vanuit de verte uitzien als een berg stenen. Voor Marcel is het echter geen probleem om een berg stenen te onderscheiden van een nest nijlpaarden. Nijlpaarden zijn meestal in een groepje met elkaar aan het grazen, slapen of zwemmen. Dat grazen en slapen is niet moeilijk om te spotten, maar dat zwemmen is toch redelijk bijzonder. Toch hadden we vandaag de mazzel om verschillende nijlpaarden te zien zwemmen en zelfs in het water te zien plonsen vanaf de kant. Wonderlijk dat die enorm zware beesten uberhaupt kunnen blijven drijven!
Vandaag konden we ook een nog niet eerder gespot beest aan onze lijst toevoegen; de waterbok. Eerst een eenzame, die veel te ver weg op de grond zat te relaxen en ik nauwelijks op de foto kon krijgen. Maar ja, je weet maar nooit of je nogmaals een waterbok zal spotten dus toch maar op de kiek zetten. Achteraf bleek dat we nog hele groepjes waterbokken zouden tegen komen. Foto momentjes genoeg dus!
De weg die langs de rivier loopt kent verschillende 'loops'. Je kan dan de weg af en je komt op een onverhard stuk weg die je wat dichter bij de rivier brengt zodat je zicht op de rivier beter is. Natuurlijk nemen wij zo'n loop regelmatig. Helaas is het wegdek niet altijd even goed en net toen ik zat te denken; wat moet je eigenlijk doen als je midden in het Krugerpark een lekke band krijgt, hoorde ik onder de auto een schrapend geluid en stond de auto stil; Vastgelopen op een stuk steen! Ik zag m'n geest al dwalen en bedacht dat ik in mijn tas een papier heb waarop vast wel een telefoonnummer staat voor noodgevallen. De auto ging niet meer voor of achteruit, oeps! Ik kreeg gelukkig een heldere ingeving: als ik nou eens uitstap, dan is de auto lichter (scheelt niet veel natuurlijk, maar alle kleine beetjes helpen)!! Eigenlijk mag je je auto niet uit, maar ja, je probeert toch eerst je eigen problemen op te lossen voordat je hulp inroept. Dus met gevaar voor eigen leven (niet geloven hoor, want er was geen beest in de buurt) stapte ik uit en daardoor kwam de auto een beetje omhoog en kon Marcel toch over de steen komen. We vragen ons maar niet af hoe de auto er nu aan de onderkant uitziet. We zijn voor alles verzekerd, de auto deed het de rest van de dag prima, dus we maken ons maar geen zorgen over eventuele schade.
Onze ochtendrit moesten we onderbreken voor een toiletbreak. De koffie die Marcel bij het ontbijt had gedronken was niet zo goed gevallen. Helaas zijn er in het Krugerpark geen toilet gebouwen ofzo en mag je je auto niet uit om een plas te doen. Je moet altijd naar een van de kampen voor je sanitaire stop en die kampen liggen best wel een eind uit elkaar. We reden dus terug naar Letaba voor een wcbreak en omdat bij mij de koffie wel goed was gevallen nam ik nog maar een bakkie.
Tjeetje, het was al een spannende ochtend geweest zeg! Olifant op de weg, auto vast op een steen en 'hoge nood' bij Marcel. Gelukkig was nu de druk weer van de ketel en konden we relaxt onze weg door het park voortzetten. We kozen even geen onverharde wegen maar reden gewoon rechtstreeks naar Mopani, ons kamp voor vannacht, in een slakkengang. Eenmaal op het nieuwe kamp aangekomen en ingecheckt, hebben we ons in het restaurant te goed gedaan aan een calorierijke cheesburger. Lijnen doen we wel weer als we in Nederland zijn namelijk.
Op ieder kamp in het Kruger hangt een bord waarbij er bijgehouden wordt op welke plek er gisteren en vandaag dieren gespot zijn. Leeuwen, neushoors, buffels, olifanten en luipaarden. Mensen kunnen zelf een magneetje plaatsen op de plek waar ze een van de dieren zagen. Ik weet niet in hoeverre dat nou betrouwbaar is, want gisteren hing er bij het Letaba kamp een rood magneetje (luipaard) bij het bezinestation van het kamp. Onmogelijke plek, want het kamp is omheind en afgesloten. Maar goed, toch maar even op het bord gekeken bij ons nieuwe kamp en de weg gekozen waar vandaag nog een luipaard gespot zou zijn. Helaas was de weg te slecht om binnen de tijd te komen waar we wilden komen en moesten we halverwege besluiten om te keren. Morgen kijken we wel weer verder. Onderweg wel nog een paar keer struisvogels gezien. Die waren we nog niet eerder tegen gekomen. We dachten even terug aan onze struisvogelrit van 5 jaar geleden. Tjeetje, wat kunnen die beesten rennen zeg! Op deze wilde struisvogels maar geen poging gedaan dus!
Vanavond was het weer een heerlijk zwoele avond nadat het vandaag zo'n 31 graden was. Lekker gegeten op het terras van het restaurant alhier en daarna nog een biertje/wijntje op de kamer. Marcel slaapt inmiddels en is nu, op zijn beurt, geveld door flinke rugpijnen. De hele dag in de auto zitten eist zijn tol. Morgen maar even rustig aan doen en deze keer zal ik zijn tenen afdrogen als het nodig is. We zien wel. We zetten in ieder geval maar even geen wekker. Krachten sparen en rugklachten de tijd geven te verdwijnen, want maandag gaan we naar Hoedspruit waar we de walking safaris zullen beginnen en dan moeten we toch wel een beetje fit zijn toch? Gelukkig gaat het met mijn rug steeds beter en beweeg ik me alweer bijna als de oude.