Johannesburg, Benoni

Johannesburg, Benoni 31 juli 2012
Johannesburg, Benoni
Gisteren een heel voorspoedige reis gehad en 20 minuten voor tijd geland. Echt comfortabel was de reis voor mij echter niet helemaal, helaas. Al meteen na het opstijgen meldde mijn achterbuurman dat hij wel twee meter was, nadat ik mijn stoelleuning 2 centimeter naar achter deed. He? Had hij daar al last van? Toen ik een blikje op zijn onderdanen wierp bleken er inderdaad enorm lange benen aan de man vast te zitten. Tuurlijk wil je niet asociaal doen dus ik heb netjes mijn stoel de hele reis niet versteld, maar kon het niet laten op te merken dat hij een stoel met meer beenruimte had moeten reserveren (hoorde hij niet hoor, zo,n held ben ik nou ook weer niet). De dame voor me was kogelrond en had de hele reis haar stoel in de slaapstand......Ik kwam dus redelijk gemangeld aan in Johannesburg. Marcel ook, want uit solidariteit met mij heeft hij zijn stoel ook rechtop laten staan.
Op het vliegveld werden we opgewacht door een medewerker van ons guesthouse Casa Velha. Hij dacht dat wij op honeymoon waren en wilde ons al bijna feliciteren! Er was voor ons namelijk de honeymoonsuitte geboekt. Ik hem hem maar gauw verteld dat we dit jaar al 30 jaar getrouwd zijn; een refreshing honeymoon dus!! Om half 11 waren we al bij het guesthouse en konden we gaan genieten van het honeymoonpakket dat er klaar stond. Nee, geen spannende dingen geachte lezers! Gewoon een klein flesje champagne, chocolaatjes, knabbelstokjes, nootjes, koekjes en billtong van struisvogel. De champagne hebben we nog even soldaat gemaakt en de knabbelstokjes opgepeuzeld. Vervolgens het mooie hart van bloemblaadjes van het bed geveegd (eerst foto gemaakt hoor) en toen onder de wol. Het is hier best wel frisjes overigens. Johannesburg ligt hoog waardoor de temperaturen hier in de winter schommelen tussen de 12g en de 18g. De mensen lopen hier met mutsen op en klagen over de kou. Wonderlijk toch dat deze temperaturen door ons eerder als 'frisjes' worden betitteld dan als 'koud' alleen maar omdat je in een ander klimaat bent opgegroeid.
Vanmorgen om half 8 aan het ontbijt. Lekker scrambled eggs op een geroosterd broodje. Er zullen nog wel wat eitjes bij het ontbijt naar binnen gaan de komende weken ben ik bang. Om kwart over 8 kwam Lleonard ons ophalen voor de townshiptour die vandaag op ons programma stond. Een pittige tour; 7 uur in totaal. Het eerste uur werd gevuld door naar een hotel ergens in Jburg te rijden om een andere gast op te halen. De N1 staat rond dat tijdstip zo goed als vast. onderweg vertelde Lleonard al wel vn alles en nog wat. Helaas was ik nog te moe om veel in me op te nemen. Ik heb het uurtje in de file voornamelijk gebruikt om nog even te slapen.
We begonnen de tour bij het stadion. Tijdens de WK van 2010 noemde de bevolking het de kalabas. Een kleipot waaruit gedronken wordt. Het dak van het stadion heeft ovaalvormige 'bubbles' . Een grote kalabas met bier dus! De buitenkant is belegd met grote tegels in allerlei bruin tinten. Dit symboliseert alle culturen in ZA. De kalabas is om een bestaand stadion heen gebouwd; een nieuwe schil dus. Het stadion wordt nog wel gebruikt, niet alleen voor wedstrijden, maar ook voor popconcerten. In augustus komt Lady GaGa, dan weet je dat voor het geval je grote fasn van haar bent.
In Johannesburg zie je veel vierkante hopen zand. Dit zijn de goldminedamps. Afval van het goud delven. De laatste jaren zijn ze begonnen met het recyclen van deze bergen omdat er nog veel goud in blijkt te zitten die er met nieuwe technieken alsnog uitgehaald kan worden. Er is nog steeds veel goud te vinden in deze omgeving. Gek toch dat het dan toch geen stinkend rijk en extreem welvarend land is....
De tocht gaat verder in Soweto, een afkorting van South West Township. We zien al snel een plek waar we 5 jaar geleden ook gestaan hebben! Bij het bord "welcome to Soweto". Even dus op deze plek opnieuw een foto gemaakt. We komene ook op een andere plek waar we eerder geweest zijn. We maakten daar toen foto's vanaf een wat hoger gelegen weg van een golfplaten dorp. Op een gepakte hokjes voorzieningen. Helaas stopten we hier niet even want het verschil tussen toen en nu is enorm. Er staan nog maar een aantal van die golfplaten huisjes, verder is het leeg. De regering is dan ook flik bezig om de mensen te voorzien van een huisje. Je ziet ook overal nieuwbouw. Helaas gaat het uploaden van foto,s via mijn ipad niet, maar zo,n nieuwbouwhuis is weinig meer dan een rechthoekige blokkendoos van twee garages breed. Het zijn dan ook twee huisjes. de mensen hoeven geen huur te betalen. Voorwaarde om voor deze luxe in aanmerking te komen zijn: je bent werkeloos of je verdient minder dan 400 euro per maand en je hebt minstens 3 jaar in een van de krotjes gewoond. Er zijn watertappunten en er zijn hier en daar gemeenschappelijke wc's (denk aan festival toilet zoiets). Je beseft je op plekken als dit wel weer even flink hoezeer ons leven veschilt. Aan de ene kant ben je blij dat je het 'veel beter hebt' maar aan de andere kant denk je: 'is dat wel zo?' Lleonard nam ons mee naar een van de golfplaten dorpjes en daar liet een bewoner een stukje van het leven daar zien. Het was vandaag lekker weer (o nee, voor hun was het koud, maar niet koud genoeg om binnen te blijven), dus er was genoeg reuring op straat. Het is bijzonder om even tussen dat leven in te lopen en ik voel me al gauw een indringer met m'n nagel nieuwe kleding en m'n dure fototoestel. De mensen vinden het echter prima. Als je vraagt of je een foto mag maken vinden ze dat prima. Ze lachen je toe en poseren zelfs meteen met een big smile zonder dat je dat hoeft te vragen. In het straatje was ook een 'childcare' en de juf was met een kluit peutertjes met zand aan het spelen in een heuse zandtafel. Ze vertelde me dat er 30 kinderen waren, ze had wel nog een andere hulp erbij. Verderop in de straat lopen we tegen 3 piepkleine kindjes aan. Het jongetje ( 3 jaar) zegt me zijn naam (niet verstaan) en zegt me hoe zijn zusjes heten. Het kleinste zusje (1 jaar?) loopt in het midden met een luier om die tot op de grond hangt omdat ze er al heel wat plasjes in heeft gedaan. Een snottebel tot an haar kin, maar zo'n lekker bekkie!! Om op te vreten waren die drie, maar zo vies dat ik dat maar niet gedaan heb.
Voordat we weer in het tourbusje stapten nog maar even wat kunstnijverheid gekocht om een beetje een steentje bij te dragen aan hun levensonderhoud.

Nu gaan we even eten (het is 19 uur) straks maar even verder schrijven. Dus als je dit verhaal al gelezen hebt en wil ook de rest nog horen; kijk dan later nog eens om hetr vervolg te lezen.

Heb het vervolg inmiddels gescheven maar helaas ging het bij het opslaan mis.....
Sorry lieve lezers, als jullie steeds meldingen krijgen van een verslag, dat komt door het geklooi met internet hier.

het vervolg van deze dag zet ik maar in een neiuw verslag zodat ik niet weer alles van dit verslag kwijt ben.