zaterdag 27 juli, van Kisoro naar Lake Mburo
Blijf op de hoogte en volg Karin
27 Juli 2013 | Oeganda, Entebbe
zaterdag 27 juli, van Kisoro naar Lake Mburo
Vanmorgen om 7 uur zat iedereen weer fris en fruitig in de jeep om te beginnen aan onze reis naar Lake Mburo National Park waar we twee nachten in de een na laatste lodge van onze trip in Oeganda zullen overnachten.
We zijn nog niet koud op weg als we gemaand worden te stoppen. De weg waarop we rijden blijkt een deel van een start/landingsbaantje te zijn en er komt blijkbaar een vliegtuig aan. Een lange slagboom wordt neergelaten maar niet nadat er iemand het gewicht dat aan de ene kant hangt omhoog heeft geduwd. Met een touw wordt de slagboom gezekerd. Zo, er kan niemand meer door. We wachten vol spanning af welke jumbo-jet er zal landen. We kunnen niet goed zien wat eraan komt omdat bos ons zicht ontneemt. En dan vliegen er twee flinke vogels over; formaat zwanen in prachtige zweefvlucht en precies de landingsbaan volgend. Zou dat het vliegtuig geweest zijn? Nee, natuurlijk niet, maar het was wel heel grappig om te zien. Een klein vliegtuigje landt na een minuut of 5 op de landingsbaan en dan kan de weg weer open en onze reis gaat verder.
Het is vandaag zaterdag dus we zien onderweg geen kinderen in uniformpjes die naar school lopen, maar wel veel mensen en kinderen die onderweg naar het bos zijn om hout te gaan halen vertelt Ronnie. Langs de weg zien we ook altijd vrouwen met -meestal gele- jerrycans op hun hoofd of mannen met fietsen waaraan een stuk of 6 jerrycans bevestigd zijn. Fietsen lukt dan niet meer, de fiets wordt geduwd. Er zit overigens niet altijd water in de jerrycans want ook zelf gebrouwen bier wordt erin vervoerd.
Van fietsen wordt in heel Oeganda veel gebruik gemaakt. In het Noorden zagen we ze al volgepakt met bananen en eigenlijk de hele reis is dat zo gebleven, want bananen zijn overal. Brommers zijn er ook, maar die zijn in de minderheid, zeker in de arme gedeeltes. Brommers fungeren ook als taxi, maar dat is niet de goedkoopste taxi omdat er maar een tegelijk mee kan. De lokale bevolking zelf zit overigens vaak met 3 of 4 op de brommer en een helm dragen wordt hier weinig gedaan. Openbaar vervoer is er niet echt. Bussen zien we hier niet. Als je ergens naar toe wil dan kan je in stappen in de laadbak van een open truck en als er genoeg mensen in zitten gaat die rijden. Levens gevaarlijk natuurlijk. Een treinrails hebben wel gezien maar een trein nog nergens. De rails die we zagen was ook overwoekerd met gras en zand.
Vandaag kwamen we door de stad Mburo. Daar was het gewoon zoals het in een stad meestal is: druk, veel auto's, brommers, voetgangers, fietsen, lawaai, gebouwen, scholen, winkels, benzine pompen en banken (waar je geld kan halen bedoel ik).
Voor de lunch stopten we bij een museum, waar niemand -op de Belgen na- niet in geweest zijn. De arts&craft shop stelde ook niet veel voor en de lunch was een buffet met Afrikaanse gerechten die er niet allemaal even smakelijk uitzagen. Het was duidelijk een toeristische plek, want er werden jeep's vol met buitenlanders aangevoerd. Dit was duidelijk niet het hoogtepunt van onze reis.
Na een enorme klim een berg op - zonder 4wheel drive komt je in Oeganda nergens- kwamen we aan in onze lodge: Eagles Nest Lake Mburo. We hebben hier allemaal een tenthuisje met weer zo'n schattig badkamertje waarin een watertankje staat. Voor een warme douche moet je even water vragen en de wc is wederom een eco toilet, al werkt deze op bananen bladeren. Dat gaat als volgt: Je legt in de pot een bananenblad, je doet je boodschap en je drukt met je voet een hendel in; weg is je bananen blad met boodschap. Ik lees net dat deze lodge de enige is die dit systeem hanteert en het in Oeganda is uitgevonden. Bij gebrek aan bananenbladeren zal dit soort toiletten de markt in Nederland wel niet veroveren denk ik.
Eagles Nest ligt echt bovenop een berg en heeft een prachtig uitzicht over het Lake Mburo National Park. Onderaan de berg is een dorpje en daar blijkt vandaag een vriendschappelijke voetbalwedstrijd te zijn tussen mensen uit deze regio van het UWA (Uganda Wild Association - geloof ik) tegen een team dat uit Kampala is gekomen. We zagen vanaf onze veranda de bus/vrachtwagen komen waarin de tegenpartij zat en deze kwam toeterend en juichend de weg naar het dorp toe oprijden. De muziek ging aan -en niet zo zachtjes ook, en het werd steeds drukker in het dorp. Om een uur of half 5 liep er een medewerker van Eagles Nest met ons naar het dorpje, waar het een gezellige boel was. Er bleek al een wedstrijd aan de gang te zijn en tot onze verbazing was dat een dames korfbalwedstrijd. Ondanks de wedstrijd ging een deel van de dorpsbewoners voor ons dansen op een veldje vlakbij. Er werden voor ons doeken op de grond gelegd waarop we mochten zitten. Tot onze verbazing stond in no-time iedereen om ons en de dansers heen. Wel een beetje lullig voor de korfbalsters, maar voor ons was het wel heel gezellig. Natuurlijk moesten we weer meedansen en hebben we weer ons beste beentje voorgezet. Het publiek moest ontzettend lachen om ons. Tja, die mzumbu (blanken) hebben natuurlijk totaal geen ritme gevoel....
Na het dansen ging iedereen weer terug naar de korfbalwedstrijd en niet veel later begon de voetbalwedstrijd op het slechtste en droogste veld dat ik ooit gezien heb. Marcel werd nog uitgenodigd mee te gaan spelen, maar gezien de kuilen en gaten en andere oneffenheden in het veld heeft hij zijn beurt maar voorbij laten gaan.
De lijnen op dit gortdroge veld, waren getrokken door het gras te verbranden. Ze zullen daar wel een foefje voor hebben want ze lijnen waren keurig recht, al moest je op plekken (en dat waren er veel) waar geen gras meer was je een denkbeeldige lijn voorstellen. Het publiek was laaiend enthousiast en juichende uitzinnig ook als de bal ver naast was. Toen er eenmaal een doelpunt viel ging helemaal het dak er af!
Ik heb een half uurtje bij de wedstrijd staan kijken, maar toen vond ik het alweer meer dan genoeg en ging lekker terug naar de top van de berg om een lekkere warme douche te nemen, maar niet nadat ik eerst even door de verrekijker het park had afgespeurd naar wild en zo zag ik door mijn verrekijker al zebra's, waterbokken, bushbok, zwijntjes, bavianen en impala's.
Vanmorgen om 7 uur zat iedereen weer fris en fruitig in de jeep om te beginnen aan onze reis naar Lake Mburo National Park waar we twee nachten in de een na laatste lodge van onze trip in Oeganda zullen overnachten.
We zijn nog niet koud op weg als we gemaand worden te stoppen. De weg waarop we rijden blijkt een deel van een start/landingsbaantje te zijn en er komt blijkbaar een vliegtuig aan. Een lange slagboom wordt neergelaten maar niet nadat er iemand het gewicht dat aan de ene kant hangt omhoog heeft geduwd. Met een touw wordt de slagboom gezekerd. Zo, er kan niemand meer door. We wachten vol spanning af welke jumbo-jet er zal landen. We kunnen niet goed zien wat eraan komt omdat bos ons zicht ontneemt. En dan vliegen er twee flinke vogels over; formaat zwanen in prachtige zweefvlucht en precies de landingsbaan volgend. Zou dat het vliegtuig geweest zijn? Nee, natuurlijk niet, maar het was wel heel grappig om te zien. Een klein vliegtuigje landt na een minuut of 5 op de landingsbaan en dan kan de weg weer open en onze reis gaat verder.
Het is vandaag zaterdag dus we zien onderweg geen kinderen in uniformpjes die naar school lopen, maar wel veel mensen en kinderen die onderweg naar het bos zijn om hout te gaan halen vertelt Ronnie. Langs de weg zien we ook altijd vrouwen met -meestal gele- jerrycans op hun hoofd of mannen met fietsen waaraan een stuk of 6 jerrycans bevestigd zijn. Fietsen lukt dan niet meer, de fiets wordt geduwd. Er zit overigens niet altijd water in de jerrycans want ook zelf gebrouwen bier wordt erin vervoerd.
Van fietsen wordt in heel Oeganda veel gebruik gemaakt. In het Noorden zagen we ze al volgepakt met bananen en eigenlijk de hele reis is dat zo gebleven, want bananen zijn overal. Brommers zijn er ook, maar die zijn in de minderheid, zeker in de arme gedeeltes. Brommers fungeren ook als taxi, maar dat is niet de goedkoopste taxi omdat er maar een tegelijk mee kan. De lokale bevolking zelf zit overigens vaak met 3 of 4 op de brommer en een helm dragen wordt hier weinig gedaan. Openbaar vervoer is er niet echt. Bussen zien we hier niet. Als je ergens naar toe wil dan kan je in stappen in de laadbak van een open truck en als er genoeg mensen in zitten gaat die rijden. Levens gevaarlijk natuurlijk. Een treinrails hebben wel gezien maar een trein nog nergens. De rails die we zagen was ook overwoekerd met gras en zand.
Vandaag kwamen we door de stad Mburo. Daar was het gewoon zoals het in een stad meestal is: druk, veel auto's, brommers, voetgangers, fietsen, lawaai, gebouwen, scholen, winkels, benzine pompen en banken (waar je geld kan halen bedoel ik).
Voor de lunch stopten we bij een museum, waar niemand -op de Belgen na- niet in geweest zijn. De arts&craft shop stelde ook niet veel voor en de lunch was een buffet met Afrikaanse gerechten die er niet allemaal even smakelijk uitzagen. Het was duidelijk een toeristische plek, want er werden jeep's vol met buitenlanders aangevoerd. Dit was duidelijk niet het hoogtepunt van onze reis.
Na een enorme klim een berg op - zonder 4wheel drive komt je in Oeganda nergens- kwamen we aan in onze lodge: Eagles Nest Lake Mburo. We hebben hier allemaal een tenthuisje met weer zo'n schattig badkamertje waarin een watertankje staat. Voor een warme douche moet je even water vragen en de wc is wederom een eco toilet, al werkt deze op bananen bladeren. Dat gaat als volgt: Je legt in de pot een bananenblad, je doet je boodschap en je drukt met je voet een hendel in; weg is je bananen blad met boodschap. Ik lees net dat deze lodge de enige is die dit systeem hanteert en het in Oeganda is uitgevonden. Bij gebrek aan bananenbladeren zal dit soort toiletten de markt in Nederland wel niet veroveren denk ik.
Eagles Nest ligt echt bovenop een berg en heeft een prachtig uitzicht over het Lake Mburo National Park. Onderaan de berg is een dorpje en daar blijkt vandaag een vriendschappelijke voetbalwedstrijd te zijn tussen mensen uit deze regio van het UWA (Uganda Wild Association - geloof ik) tegen een team dat uit Kampala is gekomen. We zagen vanaf onze veranda de bus/vrachtwagen komen waarin de tegenpartij zat en deze kwam toeterend en juichend de weg naar het dorp toe oprijden. De muziek ging aan -en niet zo zachtjes ook, en het werd steeds drukker in het dorp. Om een uur of half 5 liep er een medewerker van Eagles Nest met ons naar het dorpje, waar het een gezellige boel was. Er bleek al een wedstrijd aan de gang te zijn en tot onze verbazing was dat een dames korfbalwedstrijd. Ondanks de wedstrijd ging een deel van de dorpsbewoners voor ons dansen op een veldje vlakbij. Er werden voor ons doeken op de grond gelegd waarop we mochten zitten. Tot onze verbazing stond in no-time iedereen om ons en de dansers heen. Wel een beetje lullig voor de korfbalsters, maar voor ons was het wel heel gezellig. Natuurlijk moesten we weer meedansen en hebben we weer ons beste beentje voorgezet. Het publiek moest ontzettend lachen om ons. Tja, die mzumbu (blanken) hebben natuurlijk totaal geen ritme gevoel....
Na het dansen ging iedereen weer terug naar de korfbalwedstrijd en niet veel later begon de voetbalwedstrijd op het slechtste en droogste veld dat ik ooit gezien heb. Marcel werd nog uitgenodigd mee te gaan spelen, maar gezien de kuilen en gaten en andere oneffenheden in het veld heeft hij zijn beurt maar voorbij laten gaan.
De lijnen op dit gortdroge veld, waren getrokken door het gras te verbranden. Ze zullen daar wel een foefje voor hebben want ze lijnen waren keurig recht, al moest je op plekken (en dat waren er veel) waar geen gras meer was je een denkbeeldige lijn voorstellen. Het publiek was laaiend enthousiast en juichende uitzinnig ook als de bal ver naast was. Toen er eenmaal een doelpunt viel ging helemaal het dak er af!
Ik heb een half uurtje bij de wedstrijd staan kijken, maar toen vond ik het alweer meer dan genoeg en ging lekker terug naar de top van de berg om een lekkere warme douche te nemen, maar niet nadat ik eerst even door de verrekijker het park had afgespeurd naar wild en zo zag ik door mijn verrekijker al zebra's, waterbokken, bushbok, zwijntjes, bavianen en impala's.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
