19 juli, van Kibale naar Queen Elizabeth National
Blijf op de hoogte en volg Karin
19 Juli 2013 | Oeganda, Entebbe
vrijdag 19 juli, van Kibale naar Queen Elizabeth National Park. The bush lodge.
We konden vanmorgen uitslapen; om kwart over zes werden we gewekt door Peter die de thee meebracht in twee schattige schenkkannetjes. Bij gebrek aan een fatsoenlijk tafeltje zette Marcel deze kannetjes op het bed -waar ik geen erg in had- en die gingen meteen om toen ik aan lakens trok.... Geen thee dus vandaag in het huisje, dan maar wachten tot bij het ontbijt.
Na het ontbijt klimt iedereen de jeep in om samen met alle bagage door te reizen naar St. Elizabeth, een reis van 5 uur. Marcel en ik zitten deze keer helemaal achterin en dat zijn niet de beste plekken. Gelukkig hebben we het overleefd zonder al te veel blauwe plekken. Onderweg worden we door veel kinderen toegezwaaid. Vaak rennen ze richting de jeep zodra ze die zien en beginnen te zwaaien. Wij zwaaien vrolijk terug en ik moet denken aan maxima die dat voor haar werk doet. We zien dat de banda's richting het zuiden steeds minder worden en er steeds meer huisjesachtige bouwsels verschijnen. Het blijft wel allemaal heel simpel en de winkelpandjes zijn hier hetzelfde als we ook in het noorden zagen. De rode aarde heeft plaats gemaakt voor grijzig zand.
Onderweg stoppen we in een klein stadje Fort Portal genaamd, waar we geld kunnen pinnen of wisselen. Wij moeten geld wisselen en ik zie dat die meneer 3 pakken met briefjes van 5000 neerlegt en ook nog een stapeltje van 10.000 erbij. Ik heb toen maar gevraagd of ik grotere biljetten kon krijgen omdat ik geen koffer bij me had om al dat geld in te stoppen. Hij wisselde twee pakken van 5000 om en we kregen groter geld erbij, maar het bleef nog steeds een pak briefgeld zoals ik nog nooit in mijn handen heb gehad.
Niet lang voordat we bij de eindbestemming zijn stoppen we bij de denkbeeldige lijn die de aarde door de helft deelt; de evenaar. Natuurlijk even een foto gemaakt want op zo'n plek ben je ook niet dagelijks.
Eenmaal op de Bush lodge aangekomen, checken we in en krijgen we de lunch voorgeschoteld; soep met tonijn sandwich. Deze lodge heeft de receptie annex lounchruimte in een tent gestationeerd die grotendeels van gaas is dus wel aan alle kanten open is. De salamanders kruipen over het gaas en vangen voor ons de insecten. Mooi zo, anders worden dan kunnen die ons niet meer prikken. In zo'n zelfde tent is de eetzaal. De tenthuisjes hebben allen -goed of minder goed - uitzicht op het Kazinga Channel. We krijgen een briefing over de gang van zaken op deze lodge:
We zitten hier vlak langs een meer waar het stikt van de nijlpaarden. We horen de nijlpaarden ook regelmatig flinke knor geluiden maken. Overdag mag je vrij rondlopen op de lodge\camping maar 's nachts mag dat niet. Je moet dan met een begeleider naar je huisje omdat de nijlpaarden 's nachts uit het water komen en gaan grazen. Het zou dus zomaar kunnen dat er nijlpaarden het kamp op komen. Maar niet alleen nijlpaarden kan je tegen het lijf lopen. Ze hebben hier al meerder keren leeuwen op het terrein gehad en ook al eens een luipaard. Wat betreft de wc moeten we hier hetzelfde ritueel doen als bij de vorige lodge, als is de aarde hier niet meer rood (op de wegen ook niet) maar is het grijskleurig zand dat we over de boodschap moeten strooien. De douche is wederom een eco-douche. In de ochtend wordt de watertank gevuld en de zon warmt het water op. Je kunt dus het beste aan het einde van de middag douchen want dan is het water warm. Als je dat niks vindt dan mag je wel warmer water bestellen. Ik denk dat wij dat laatste maar moeten doen. Wat ook niet mag is voor zonsopgang of na zonsondergang douchen en dit wederom weer vanwege de nijlpaarden. We hebben hier namelijk een buitendouche die af geschermd wordt door bamboetakken.
Na de lunch gaan we samen met Linda de chimpwalk doen in de St. Elizabeth Gorge. Dit is een lang gerekte vallei van zo'n 500 meter breed, dat aan twee kanten is omgeven door savanne gebied. In de vallei is alles begroeid, een jungle dus, en daar zit een groep chimpansees die gehabitueerd zijn. We hadden gisteren al zoveel chimpansees gezien dat we vandaag nauwelijks durfden hopen dat dat weer zou lukken. Ronnie was ook een beetje sceptisch over deze walk omdat er de chimps nog wel eens niet gevonden werden.
Toch begonnen we met goede moed en Nelson was onze gids. We moesten vanaf de savanne eerst afdalen de vallei in en dat was eigenlijk in no-time gebeurd. Wat een verschil in vegetatie in nog geen minuut tijd. Eenmaal beneden begon de zoektocht in de buurt van het punt waar de chimps de ochtend nog gespot waren. Met een pontje op olievaten trok Nelson ons naar de overkant van een riviertje en ging het zoeken echt beginnen. We hoorden de chimps al een keertje gillen en na de tocht van gisteren zijn wij nu al ervaren chimp trackers natuurlijk! Nelson kon de chimps echter toch niet een twee drie vinden. Na een poosje liet hij ons even alleen achter op een pad en ging zelf een richting op om te kijken of hij ze zag. Hij kwam na een poosje weer terug; geen chimps gezien. Hij wenkte ons hem te volgen en eigenlijk liep hij terug het pad op waar we vandaan waren gekomen. Nelson stiefelt vrolijk voor ons uit en Marcel zegt: daar zit er eentje! En ja hoor! Marcels 'wild' ogen hadden het goed gezien. Bijna dan, want het was er niet een maar het waren er zelfs twee! We hebben deze twee chimps een poos gevolgd in de hoop dat zij ons bij de rest van de groep zouden brengen. Helaas was dat niet zo, ze liepen uiteindelijk een moerasgebied in. Nelson vroeg ons te wachten en ging de chimps proberen terug te laten gaan naar het bos. Terwijl wij daar zo staan te wachten op hem, Linda en ik staan te kletsen en er al zo,n tien minuten om zijn zegt Marcel: Daar! Ik zie er een1 twee! drie! vier! vijf! Vijf chimps komen aangelopen over het pad waar wij een kwartiertje geleden liepen en waar wij ook over een boomstam moesten lopen om de overkant van een geul te bereiken. Wat te doen? De gids zit nog in het moeras en wij zien zomaar 5 chimps aan komen lopen! Om ze goed te kunnen zien moeten we onze plek verlaten...... En dat doen we. We lopen richting de boomstam, want dat is over de grond de enige weg voor de chimps om hun pad te vervolgen. We staan ze dus op te wachten, camera's in de aanslag. Eerst komt er een grote chimp aan het begin van de boomstam zitten. Dan loopt hij een stukje de boomstam op en kijk om zich heen. Vervolgens gaat hij staan, echt als een mens, en loop rechtop een stap of 5 terug over de boomstam. Vervolgens gaat hij weer als aap lopen en gaat de boomstam over de anderen komen achter hem aan . Wauw! Dit was weer echt een geweldig schouwspel en onze gids had het allemaal gemist! We hadden de 5 chiimps makkelijk kunnen volgen, maar we konden nu toch echt niet verder gaan zonder de gids, dus er zat niets anders op dan op hem te wachten. Uiteindelijk kwam hij, helemaal bezweet, uit het moeras. We zetten de achtervolging in en hoopten dat we het groepje chimps nog konden achterhalen. De twee chimps uit het moeras hadden we inmiddels wel weer in het vizier. Af en toe waren die twee flink aan het schreeuwen en aan het drummen (slaan) op uitstekende delen van een bepaalde boom waarvan ik de naam niet meer weet. Het groepje chimps bleek in de bomen geklommen te zijn en we konden ze helaas niet meer zo heel erg goed zien. Wel af en toe horen; schreeuwen, poepies laten, plassen, poepen, bladeren aftrekken, zaden laten vallen en geritsel. We hebben een hele tijd bij de boom vol chimps gestaan en genoten van alles wat we hoorden en zagen. Helaas was deze chimpwalk niet zo lang als die van gisteren en moesten we na twee uurtjes alweer weg. Maar het was weer een geweldige ervaring en we waren blij dat we deze walk als extra optie geboekt hadden, want -op Linda na dan- zaten alle anderen bij de lodge te wachten tot het 5 uur was omdat we dan de gamedrive in Queen Elizabeth National Park zou beginnen.
Die game drive begon eigenlijk al meteen goed: we zagen leeuwen! Maar het waren stipjes in de verte, alleen maar te zien als er een leeuw even zijn kop omhoog deed, maar verder niet door het gras dat dezelfde kleur heeft als de leeuwen. Ook in dit park mag je de paden niet af, maar ook in dit park gaven Fred en Ronnie ons de kans om mooie 'van dichtbij' foto's te maken nadat we eerst tien minuten op de weg gestaan hadden. Wel jammer dat je niet even lekker tien minuten naast die leeuwen kan blijven staan zoals we in Zuid-Afrika hebben meegemaakt, maar ook zo'n korte blik op de leeuwen is zeker een geweldige ervaring.
Bij de rest van de game drive zagen we niet echt veel bijzonder meer en rond kwart over 7 waren we weer terug op de lodge. Het is hier nog licht op dat tijdstip, het werd pas rond half 8 donker. Een half uur later dan in het Noorden.
Ons diner werd buiten geserveerd. Heerlijk temperatuurtje is het in de avond en als je je goed insmeert met Deet en Linda bij je hebt, dan heb je niet al te veel last van de muggen. Als toetje werden we verrast door de crew die zingende aankwam met kaarsjes in de hand en een grote taart. Het bleek dat Danny uit ons reisgezelschap jarig was. Die boef! daar had hij niets van gezegd!
En nu zit ik dit verhaal te schrijven terwijl er van alles om me heen geluid maakt; vogels? insekten? In ieder geval hoor ik regelmatig het geknor van nijlpaarden. Morgen om 6 uur op voor de game drive van half 7. Dus nu maar eens gaan slapen!
We konden vanmorgen uitslapen; om kwart over zes werden we gewekt door Peter die de thee meebracht in twee schattige schenkkannetjes. Bij gebrek aan een fatsoenlijk tafeltje zette Marcel deze kannetjes op het bed -waar ik geen erg in had- en die gingen meteen om toen ik aan lakens trok.... Geen thee dus vandaag in het huisje, dan maar wachten tot bij het ontbijt.
Na het ontbijt klimt iedereen de jeep in om samen met alle bagage door te reizen naar St. Elizabeth, een reis van 5 uur. Marcel en ik zitten deze keer helemaal achterin en dat zijn niet de beste plekken. Gelukkig hebben we het overleefd zonder al te veel blauwe plekken. Onderweg worden we door veel kinderen toegezwaaid. Vaak rennen ze richting de jeep zodra ze die zien en beginnen te zwaaien. Wij zwaaien vrolijk terug en ik moet denken aan maxima die dat voor haar werk doet. We zien dat de banda's richting het zuiden steeds minder worden en er steeds meer huisjesachtige bouwsels verschijnen. Het blijft wel allemaal heel simpel en de winkelpandjes zijn hier hetzelfde als we ook in het noorden zagen. De rode aarde heeft plaats gemaakt voor grijzig zand.
Onderweg stoppen we in een klein stadje Fort Portal genaamd, waar we geld kunnen pinnen of wisselen. Wij moeten geld wisselen en ik zie dat die meneer 3 pakken met briefjes van 5000 neerlegt en ook nog een stapeltje van 10.000 erbij. Ik heb toen maar gevraagd of ik grotere biljetten kon krijgen omdat ik geen koffer bij me had om al dat geld in te stoppen. Hij wisselde twee pakken van 5000 om en we kregen groter geld erbij, maar het bleef nog steeds een pak briefgeld zoals ik nog nooit in mijn handen heb gehad.
Niet lang voordat we bij de eindbestemming zijn stoppen we bij de denkbeeldige lijn die de aarde door de helft deelt; de evenaar. Natuurlijk even een foto gemaakt want op zo'n plek ben je ook niet dagelijks.
Eenmaal op de Bush lodge aangekomen, checken we in en krijgen we de lunch voorgeschoteld; soep met tonijn sandwich. Deze lodge heeft de receptie annex lounchruimte in een tent gestationeerd die grotendeels van gaas is dus wel aan alle kanten open is. De salamanders kruipen over het gaas en vangen voor ons de insecten. Mooi zo, anders worden dan kunnen die ons niet meer prikken. In zo'n zelfde tent is de eetzaal. De tenthuisjes hebben allen -goed of minder goed - uitzicht op het Kazinga Channel. We krijgen een briefing over de gang van zaken op deze lodge:
We zitten hier vlak langs een meer waar het stikt van de nijlpaarden. We horen de nijlpaarden ook regelmatig flinke knor geluiden maken. Overdag mag je vrij rondlopen op de lodge\camping maar 's nachts mag dat niet. Je moet dan met een begeleider naar je huisje omdat de nijlpaarden 's nachts uit het water komen en gaan grazen. Het zou dus zomaar kunnen dat er nijlpaarden het kamp op komen. Maar niet alleen nijlpaarden kan je tegen het lijf lopen. Ze hebben hier al meerder keren leeuwen op het terrein gehad en ook al eens een luipaard. Wat betreft de wc moeten we hier hetzelfde ritueel doen als bij de vorige lodge, als is de aarde hier niet meer rood (op de wegen ook niet) maar is het grijskleurig zand dat we over de boodschap moeten strooien. De douche is wederom een eco-douche. In de ochtend wordt de watertank gevuld en de zon warmt het water op. Je kunt dus het beste aan het einde van de middag douchen want dan is het water warm. Als je dat niks vindt dan mag je wel warmer water bestellen. Ik denk dat wij dat laatste maar moeten doen. Wat ook niet mag is voor zonsopgang of na zonsondergang douchen en dit wederom weer vanwege de nijlpaarden. We hebben hier namelijk een buitendouche die af geschermd wordt door bamboetakken.
Na de lunch gaan we samen met Linda de chimpwalk doen in de St. Elizabeth Gorge. Dit is een lang gerekte vallei van zo'n 500 meter breed, dat aan twee kanten is omgeven door savanne gebied. In de vallei is alles begroeid, een jungle dus, en daar zit een groep chimpansees die gehabitueerd zijn. We hadden gisteren al zoveel chimpansees gezien dat we vandaag nauwelijks durfden hopen dat dat weer zou lukken. Ronnie was ook een beetje sceptisch over deze walk omdat er de chimps nog wel eens niet gevonden werden.
Toch begonnen we met goede moed en Nelson was onze gids. We moesten vanaf de savanne eerst afdalen de vallei in en dat was eigenlijk in no-time gebeurd. Wat een verschil in vegetatie in nog geen minuut tijd. Eenmaal beneden begon de zoektocht in de buurt van het punt waar de chimps de ochtend nog gespot waren. Met een pontje op olievaten trok Nelson ons naar de overkant van een riviertje en ging het zoeken echt beginnen. We hoorden de chimps al een keertje gillen en na de tocht van gisteren zijn wij nu al ervaren chimp trackers natuurlijk! Nelson kon de chimps echter toch niet een twee drie vinden. Na een poosje liet hij ons even alleen achter op een pad en ging zelf een richting op om te kijken of hij ze zag. Hij kwam na een poosje weer terug; geen chimps gezien. Hij wenkte ons hem te volgen en eigenlijk liep hij terug het pad op waar we vandaan waren gekomen. Nelson stiefelt vrolijk voor ons uit en Marcel zegt: daar zit er eentje! En ja hoor! Marcels 'wild' ogen hadden het goed gezien. Bijna dan, want het was er niet een maar het waren er zelfs twee! We hebben deze twee chimps een poos gevolgd in de hoop dat zij ons bij de rest van de groep zouden brengen. Helaas was dat niet zo, ze liepen uiteindelijk een moerasgebied in. Nelson vroeg ons te wachten en ging de chimps proberen terug te laten gaan naar het bos. Terwijl wij daar zo staan te wachten op hem, Linda en ik staan te kletsen en er al zo,n tien minuten om zijn zegt Marcel: Daar! Ik zie er een1 twee! drie! vier! vijf! Vijf chimps komen aangelopen over het pad waar wij een kwartiertje geleden liepen en waar wij ook over een boomstam moesten lopen om de overkant van een geul te bereiken. Wat te doen? De gids zit nog in het moeras en wij zien zomaar 5 chimps aan komen lopen! Om ze goed te kunnen zien moeten we onze plek verlaten...... En dat doen we. We lopen richting de boomstam, want dat is over de grond de enige weg voor de chimps om hun pad te vervolgen. We staan ze dus op te wachten, camera's in de aanslag. Eerst komt er een grote chimp aan het begin van de boomstam zitten. Dan loopt hij een stukje de boomstam op en kijk om zich heen. Vervolgens gaat hij staan, echt als een mens, en loop rechtop een stap of 5 terug over de boomstam. Vervolgens gaat hij weer als aap lopen en gaat de boomstam over de anderen komen achter hem aan . Wauw! Dit was weer echt een geweldig schouwspel en onze gids had het allemaal gemist! We hadden de 5 chiimps makkelijk kunnen volgen, maar we konden nu toch echt niet verder gaan zonder de gids, dus er zat niets anders op dan op hem te wachten. Uiteindelijk kwam hij, helemaal bezweet, uit het moeras. We zetten de achtervolging in en hoopten dat we het groepje chimps nog konden achterhalen. De twee chimps uit het moeras hadden we inmiddels wel weer in het vizier. Af en toe waren die twee flink aan het schreeuwen en aan het drummen (slaan) op uitstekende delen van een bepaalde boom waarvan ik de naam niet meer weet. Het groepje chimps bleek in de bomen geklommen te zijn en we konden ze helaas niet meer zo heel erg goed zien. Wel af en toe horen; schreeuwen, poepies laten, plassen, poepen, bladeren aftrekken, zaden laten vallen en geritsel. We hebben een hele tijd bij de boom vol chimps gestaan en genoten van alles wat we hoorden en zagen. Helaas was deze chimpwalk niet zo lang als die van gisteren en moesten we na twee uurtjes alweer weg. Maar het was weer een geweldige ervaring en we waren blij dat we deze walk als extra optie geboekt hadden, want -op Linda na dan- zaten alle anderen bij de lodge te wachten tot het 5 uur was omdat we dan de gamedrive in Queen Elizabeth National Park zou beginnen.
Die game drive begon eigenlijk al meteen goed: we zagen leeuwen! Maar het waren stipjes in de verte, alleen maar te zien als er een leeuw even zijn kop omhoog deed, maar verder niet door het gras dat dezelfde kleur heeft als de leeuwen. Ook in dit park mag je de paden niet af, maar ook in dit park gaven Fred en Ronnie ons de kans om mooie 'van dichtbij' foto's te maken nadat we eerst tien minuten op de weg gestaan hadden. Wel jammer dat je niet even lekker tien minuten naast die leeuwen kan blijven staan zoals we in Zuid-Afrika hebben meegemaakt, maar ook zo'n korte blik op de leeuwen is zeker een geweldige ervaring.
Bij de rest van de game drive zagen we niet echt veel bijzonder meer en rond kwart over 7 waren we weer terug op de lodge. Het is hier nog licht op dat tijdstip, het werd pas rond half 8 donker. Een half uur later dan in het Noorden.
Ons diner werd buiten geserveerd. Heerlijk temperatuurtje is het in de avond en als je je goed insmeert met Deet en Linda bij je hebt, dan heb je niet al te veel last van de muggen. Als toetje werden we verrast door de crew die zingende aankwam met kaarsjes in de hand en een grote taart. Het bleek dat Danny uit ons reisgezelschap jarig was. Die boef! daar had hij niets van gezegd!
En nu zit ik dit verhaal te schrijven terwijl er van alles om me heen geluid maakt; vogels? insekten? In ieder geval hoor ik regelmatig het geknor van nijlpaarden. Morgen om 6 uur op voor de game drive van half 7. Dus nu maar eens gaan slapen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
