13 juli, van Kidepo terug naar Kitgum

zaterdag 13 juli 2013, Kidepo Valley National Park naar Kitgum

5.55 gaat mijn mobiel af! Ik heb eindelijk door hoe dat ding werkt.  Linda staat om kwart over zes voor de deur met de deken die ze geleend had. Ze had het daardoor niet koud gehad en ze had heerlijk kunnen slapen ware het niet dat het deze keer de zebra's rond haar tent haar uit haar slaap hadden gehouden.
Om half 7 zit iedereen keurig in de jeep en kunnen we vertrekken richting struisvogels,  hier zo'n 40 km vandaan. Klinkt als een klein stukje maar met de wegen hier duurt het allemaal even wat langer.  Faustino vertelt dat we nu  naar een deel van Uganda gaan dat eigenlijk een beetje niemandsland is. We zitten hier tegen de grens van Zuid-Soedan en wie weet gaan we nog wel even de grens over. Bij de oversteek van een -nu droge- rivier, vertelt Faustino dat dit de Kidepo-river is. De naam Kidepo is afgeleid van het woord 'kidep' hetgeen oprapen betekent.  We zien op dit stukje allemaal palmbomen met veel kokosnoten erin; het oprapen van de kokosnoten dus.   Faustino richt zich bij alles wat hij  zegt, vooral op Linda.  Linda? Do you see the panorama? Linda? There is a poemba!  Linda? You're oke?   En ga zo maar door.  Linda wordt er een beetje iebelig van maar wij vinden het wel vermakelijk.   Linda had op het kamp ook al de aandacht getrokken  van een Oegandees in uniform (met baret op en fototasje over de schouder en die ons aan Idi Amin deed denken -de vreselijke dictator die hier in de jaren 70 huis heeft gehouden). Deze meneer liep steeds heel belangrijk te doen voor de mensen die voor de conferentie kwamen, maar eigenlijk deed hij helemaal niets anders dan anderen controleren.  We noemden hem al snel de kolonel.   Linda was -koud op de campingsite- al een gesprek met hem geraakt.  Mooie 'grap stof'  voor Marcel natuurlijk.
We hadden gisterenavond van Vicky de opdracht gekregen geen zwarte, witte of blauwe kleding aan te doen, want op weg naar de struisvogels zouden wij een gebied passeren waar de tjee tjee-vlieg zit. Die vlieg komt specifiek op deze kleuren af en kan gemeen prikken. Ziek word je er niet van maar pijnlijk is het wel.  We hadden Ronnie de opdracht gegeven om ons te waarschuwen als we het 'vlieg' gebied zouden inrijden zodat we de ramen en het dak konden sluiten om zo de vliegen sowieso geen kans te geven.
Onderweg naar de struisvogels reden we door een stuk bebost gebied en stuitten we op een troep apen die door de palmbomen aan het springen waren. Een vermakelijk gezicht en de jungle geluiden die je er dan bij hoort zijn ook geweldig. Een aap die springt op zo'n palmtak, dat geeft een heel hard geluid, alsof het op een golfplaten dak springt (maar dan anders).
We laten het bos weer achter ons en komen  op een savanne achtig terrein met meer bomen dan de savanne die we tot nu toe zagen.  Marcel is weer sneller dan de gids en spot een groepje struisvogels in de verte.  Met de verrekijker redelijk goed te zien en ook Arjen kan met zijn supersonische telelens de beesten leuk op de kiek krijgen, maar voor onze eenvoudige camera's zullen we toch moeten gaan hopen op een spotvan dichterbij.   We blijven de omgeving afspeuren en we zien vooral veel vogels, waaronder een secretarisvogel die -naar aan reactie van Ronnie en Faustino te horen-  niet zo heel vaak gespot wordt.  Natuurlijk vraag Marcel waar de secretaressevogel is en meent Arjen een laptop onder zijn vleugel  te zien.  Ja ja, zo gaan de gesprekken in  onze jeep.....   Marcel spotte ook nog een blinde vink en toen iedereen zoekend rond keek zei hij; hij is net tegen die boom gevlogen!
Nadat we nog een groep struisvogels op afstand  hadden gespot, stopten we bij de ontbijtplek. Het was inmiddels half tien en ik had al een aardige hoofdpijn gekregen,  dus hopelijk zou het ontbijtje helpen.  Faustino laat ons nog even een warmwater bronnetje zien terwijl Ronnie de 'tafel' dekt op een rots.  Alle spullen staan op de grond en ik hou mijn hart vast als ik een colonne mieren aan zie komen. Ze liepen keurig twee aan twee in een rij achter elkaar aan. Een heel apart gezicht eigenlijk!   Ze hadden blijkbaar een ander doel dan onze ontbijttafel want ze  marcheerden er rakelinks langs heen.   Het ontbijtje smaakte goed; gekookt eitje, broodje jam en weer zo'n heerlijk verse ananas!  
Op de terugweg worden we getrakteerd op zowat een 'kudde' struisvogels en Faustino maant Ronnie om het pad af te rijden, over de savanne naar de struisvogels toe.  Het is eigenlijk verboden om buiten de wegen te rijden, maar Faustino zegt we de regels niet breken, slechts een beetje aanpassen.
De struisvogels -die altijd erg gestrest zijn - blijven tot onze verbazing  rustig en we kunnen aardig dichtbij komen.  In Zuid-Afrika zagen we regelmatig struisvogels maar nooit met zovelen bij elkaar. Mooi gezicht al die lange nekken!
We zijn super tevreden met wat we tot nu toe gezien hebben, maar er komt nog meer bij. Onderweg spot Faustino een dikdik. De kleinste antilope die er is en deze wordt niet vaak gespot.  Onze dikdik staat ons in de berm aan te staren met zijn enorm grote bruine ogen en zijn neusje dat een beetje weg heeft van een mierenetersnuitje.  Hij blijft heel lang staan kijken, laat ook zijn andere kant zien en we kunnen  plaatjes blíjven schieten. Wat een schattig beestje!   Na de dikdik krijgen we ook nog de gelegenheid om een overstekende schildpad te fotograferen, verschillende kleurrijke vogels en roofvogels, buffels die net een modderbad namen, oribi's (die zwarte oren hebben) en rietbokjes (die op oribi's lijken maar lichte oren hebben. - het kan overigens ook andersom zijn-).  Wat we niet gezien hebben is de tjeetjee vlieg en Ronnie heeft ons eigenlijk ook helemaal niet gewaarschuwd om de ramen en het dak te sluiten! Waar waren die vliegen nou?  Ronnie vertelt dat het te vochtig was voor de vliegen. Hun vleugels zijn dan te zwaar om op te stijgen. Lekker rustig dus!
Terug bij het kamp pakken we onze tassen in en is het wachten op de lunch die Vicky aan het bereiden is. Ik heb inmiddels zo'n hoofdpijn dat ik maar even een uurtje op bed ben gaan liggen.
Na het eten van een heerlijk Oegandees gerecht Rolex-soort pannenkoek met vulling-  is het tijd om de campingsite te verlaten. Wat betreft de accommodatie vinden we het niet echt erg, want hoewel de banda's er schattig uitzien is het niet echt mogelijk om je even lekker goed te douchen. Vooral Linda is blij dat we hier weggaan, want het sanitair voor de tent-gasten is erg smerig. Linda heeft dan ook deze dagen in onze banda van het toilet gebruik gemaakt en zich al twee dagen niet gewassen.
We zijn nu weer in Kitgum, in hetzelfde guesthouse waar we twee nachten geleden waren.  We hebben hier vanavond gegeten (om half 7 besteld,  om half 9 opgediend....) en het weer erg gezellig gehad. Morgen rijden we naar Murchisson Falls en daar zullen we de 7 andere mensen ontmoeten die met ons mee gaan reizen.