zondag 5 augustus, Mashovhela lodge

Het is inmiddels maandagavond. We hebben het diner net achter onze kiezen. Het is hier vanavond uitgestorven omdat we nog maar de enige gasten zijn. Gisterenavond waren er 3 tafels bezet. Een met twee nederlandse stellen met twee uit Zuid Afrika geadopteerde kinderen, en een stel uit Mozambique. We hebben met beide gezelschappen niet of nauwelijks gesproken, want in tegenstelling tot de luxe lodges waar ze met iedereen aan 1 tafel gaan, word je hier zo ver mogelijk uit elkaar gezet. Maar goed, terug naar gisterenochtend, de zondag.
Gisterenochtend stond er wandeling op het programma. We zitten hier in de Southpansberg mountains en hier niet ver vandaan is de Mashovhela pool (hetgeen betekent; there where the drums beats) en een grote waterval. We begonnen de wandeling rond half 9 en de temperatuur was heerlijk. Jasje niet nodig, zonnebrandcreme wel. Het niveau qua wandelen, doet hier een beetje denken Luxemburg. Tussen heuvelachtig en echt bergachtig in. Goed te doen dus voor ons. Er is wel veel bossage waardoor je qua dieren niet veel ziet. We hebben nog mazzel dat het winter is en de bomen vrijwel kaal zijn, maar het zijn allemaal lage boompjes/struikjes met veel takken en op de grond veel grassen, waardoor het redelijk ondoorzichtig is. Het lukt Marcel echter toch om een paar gnoe's te spotten! Ik hoor onze gids Johan van Makweti in gedachte tegen hem zeggen: "Marcel. Een gnoe is blauw/grijs en een koedoe is beige met grote oren" Marcel is steeds in de war met de naam van de koedoe en de gnoe. In uitspraak lijkt het ook op elkaar, in uiterlijk helemaal niet. We noemen de gnoe's daarom maar op zijn afrikaans: "wilde beest".(op de terugweg). Marcel had dus koedoe's gespot en al hoewel hij de naam dan steeds door elkaar haalt, hij ziet ze wel. De gids en ik waren er straal voorbij gelopen. Buiten het skelet van een bergzebra zien we op de heenweg verder geen dieren. Het is niet zo erg dat we weinig beesten zien, we hebben de afgelopen dagen al meer dan genoeg gezien en kunnen wel even zonder. Onze gids Winston heeft ook geen geweer, dus het luipaard dat hier schijnt te zitten, willen we nu ook liever niet tegen komen.
De wandeling voert naar de Mashovhela pool. Bij deze pool vonden vroeger allerlei rituelen plaats. Niemand mocht en mag in dit water zwemmen of de was doen (wil je ook niet; veel te koud!). Er was ook iets met een boomstam die moest blijven drijven of zinken, maar eerlijk gezegd kunnen we het verhaal dat Winston vertelde niet zo goed na vertellen.....
Vanaf de pool gingen we verder naar boven en Winston vroeg of we via 'the chain' verder wilden klimmen. Even gecheckt wat dat inhield: in de rotsen is een ketting bevestigd waar je je aan op kan trekken. Het is bijna berg beklimmen! Niks voor Marcel met zijn hoogtevrees, dus maar even omgelopen via iets wat meer op een pad leek.
Na een uurtje komen we bij de grote waterval waar nu in het droge winterseizoen, niet veel water meer naar beneden komt. We gaan ook nog even achter waterval in de grot kijken via een kruip door sluip door route en rusten even uit op een grote steen met uitzicht op al het moois. Bij deze waterval werden in vroeger dagen de moordenaars gedwongen om de waarheid te spreken, door hen met een touw om hun nek, te dreigen in de pool van de waterval te gooien.
Dan maar weer terug naar de lodge langs dezelfde weg. Op de terugweg spotten we nog een paar adelaars met witte kop. Hoe ze heten, dat ben ik vergeten.... Het lukt Marcel om ook op de terugweg een dier te spotten; de Hartman's bergzebra! Helaas hebben zowel de gids en ik de zebra gemist. We dachten dat we nog geen bergzebra's gezien hadden, maar ls we later op de dag aan Winstin onze foto's laten zien van de zebra's die we bij Makweti zagen, blijkt dat dat allemaal bergzebra's zijn. Bergzebra's zijn ietsje bruiner dan hun wittere soortgenoten.
Na zo'n 4,5 uur gewandeld te hebben zijn we terug op de lodge het was een heerlijke wandeling!
Na de lunch, die niet noemenswaardig is, hebben we even een uurtje over om van het zonnetje te genieten. Dan haalt Bethuel ons op om met zijn jeep de berg op te gaan. Hij waarschuwt ons dat we de avonturenweg op gaan ' our way to hell'. En inderdaad; het was een avontuurlijke weg. De wagen schudt alle kanten op. Niet nadoen met je gewone personenautootje want dan kan die naar de schroothoop. Eenmaal boven komen we wat restanten van huisjes tegen van mensen die daar tot ongeveer 1950 woonden. Het uitzicht boven op de berg is natuurlijk prachtig en we horen hier en daar blafachtige geluiden, die niet van een hond afkomstig zijn, zegt Betwhel maar van een Koedoe. Betwhel vertelt ook dat er in het dorpje dat we vanaf hier kunnen zien, niet lang geleden een zwagere vrouw door een olifant is vermorzeld. Olifanten schijnen een hekel te hebben aan zwangere vrouwen en kunnen dan onvoorselbaar in de aanval gaan. De vrouw was vertapt en door de lucht gesmeten. Er is geen mens die op o'n moment je te hulp kan schieten. Gats! Wat een luguber verhaal!
Bethuel neemt ons mee naar een plekje voor de Sundowner. Dat wil zeggen; we gaan de zon onder zien gaan onder het genot van een paar knabbelnootjes en een flesje water. ( Haha, van de week was het nog billtong, gedroogde mango en witte wijn!) Ik schreef het al eerder, maar de zon valt hier gewoon naar beneden. In een half uur tijd verandert het van een gele bal in een oranje en kan je met het blote oog zien dat hij naar beneden zakt. Als de bal op de horizon ligt dan is hij binnen zo'n 6 a 7 minuten helemaal onder de horizon. Bizar snel en mooi gezicht!
Diner in de lodge valt een beetje tegen. Lambsknokkels. We houden wel van lam maar niet van al het vet dat eraan zit en de botten, bovendien is het licht hier nogal slecht dus je ziet amper wat je op je bord hebt liggen. Alle mensen (nou ja, de paar die er waren) lieten het ook staan of hadden al bij voorbaat al wat anders besteld, de slimmeriken! Ober Wilson (ja, vanmorgen was hij nog onze wandelgids), vraagt zich af of we soms liever wat anders willen, maar dat hoeft niet hoor Wilson. We proberen te eten wat er wordt voorgeschoteld en soms valt het mee, soms valt het tegen. Volgende keer beter. We hebben wel genoeg aan het voorgerecht sunshinesoup, het brood en het toetje. koffie laten we serveren in de bar, lekker vlkbij de open haard, om het zo toch nog een beetje gezellig te hebben. De eetzaal is namelijk alweer leeg en ook een beetje frisjes en tochtig. Eenmaal in bed zet ik nog even alle foto's op de ipad en speel een spelletje op mijn telefoon. In dit huisje is geen televisie of andere luxe. Geen waterkokertje bijvoorbeeld en de fohn mag ik slechts gebruiken als ik het gemeld heb. Deze lodge is er niet zomaar een namelijk, het is een eco-lodge. Alles duurzaam en verantwoord. Daardoor dus geen tv en moeten we heet water voor koffie of thee bestellen en wordt dat gebracht in een thermoskan. De douche moet je zo'n 10 minuten laten lopen voordat het water warm wordt. Voor morgenochtend dus een kan heet water besteld; uurtje of half 8 want om een uur of half 9 gaan we ontbijten en rond 9 uur de Arts & Craft tour doen met Bethuel.