Lekker even een paar weken op reis in eigen land

Meestal ben ik al een paar dagen bezig om van alles klaar te leggen om mee op vakantie te nemen, maar deze keer had ik nog nauwelijks iets gedaan op het maken van een lijstje na. Mijn eerste schoolvakantie week zit er alweer op en die heb ik benut om eindelijk eens ons halletje af te maken en de muur in de kamer opnieuw blauw te verven. ik zal jullie besparen waarom dit even nodig was. Vorige week maandag was het de heetste dag ooit gemeten in Nederland, ik meen dat het 38 graden schoon aan de haak was.Het voelde alsof je in een oven zat.
Vandaag is het precies een week later en gelukkig ietsje koeler, al haalt de thermometer evengoed weer een ongekende temperatuur voor Nederland, graadje of 29 ofzo op het heetst van de dag, voelt evengoedals in de oven maar dan met het deurtje open.
Hoewel het alweer twee jaar geleden was dat we met Oude Willem op pad gingen, maakten we ons toch geen enkele zorg of het allemaal wel weer zou gaan lukken. We waren vol vertrouwen want toen we zaterdag Oude Willem hadden opgehaald verloren we deze al na een meter of 50. Ik had er geen erg in totdat Marcel begon te schreeuwen dat Oude Willem was losgeraakt. Hij zag het in zijn achteruitkijkspiegel gebeuren en Oude Willem richting een geparkeerde auto rollen. Ik bleef heel cool. Haha, dat was makkelijk want ik had het niet gezien en toen ik omkeek stond de Oude Willem al stil. We hadden Oude Willem laatst een verjongingskuur gegeven (a 500 Eurootjes, we kijken niet op een paar centen) en haar kakelverse remkabeltje behoedde haar -en ons- van enige blikschade.
Koelbloedig haakte ik Oude Willem weer achter de auto en sloot haar weer aan op onze electrische systemen maar niet voordat we een excuusje maakten want we hadden haar koppeling gewoon niet goed vast laten klikken op de trekhaak. Oude Willem vergaf ons zoveel dommigheid en met het schaamrood op de kaken vervolgden we de weg naar huis.
Om Oude Willem wat te ontzien na twee jaar in de stalling en na het ongelukje van net, reed Marcel extra voorzichtig over de drempels in de weg en nam hij de bochten met respect. Oude Willem liet ondanks alle zorg toch geluiden horen die we niet herkenden, maar ik bedacht dat het vast kwam doordat Oude Willem nog geen lading had gekregen en ze drie nieuwe banden had, waarvan ze er overigens maar twee gebruikt en de derde als een schat onder zich draagt.
Eenmaal thuis ziet Marcel de oorzaak van Oude Willems gebonk, ik ben vergeten haar neuswiel omhoog te draaien. Hoe suf kan je zijn.... We zijn wel blij dat dit alles gebeurt tijdens dit korte ritje van Oude Willems rustoord naar huis en niet als we volgeladen onderweg naar de vakantiebestemming zijn.
Als een volleerde vakantieganger pak ik alles waarvan ik denk dat ik dat op de camping nodig zal hebben en stop het in kratjes. Het valt mee deze keer, het zijn er in totaal een stuk of 8. De meeste tijd ben ik kwijt aan het overwegen of ik dat boek wel of niet mee zal nemen, welke tekenmaterialen ik nodig zal hebben, welke spelletjes leuk zijn om eens te gaan doen (uh, gezelschapsspelletjes bedoel ik), ik wel genoeg kabeltjes, stekkers en batterijen heb, goed op de zon ben voorbereid en me kan weren tegen insecten. We gaan maar een uurtje ver, we zijn gewoon in Nederland en kan alles halen in de winkel mocht ik misgrijpen, maar toch wil ik niets vergeten. Raar fenomeen eigenlijk...
Afijn, eenmaal ingepakt en door de ervaring van zaterdag letten we vanmorgen extra goed op het aankoppelen en het omhoog halen van het neuswiel zodat Oude Willem niet nog meer traumatische ervaringen opdoet.
De fietsen op de trekhaak van mijn auto even gedubbelcheckt en karren maar naar minicamping de Bosrand in Otterlo. Ik weet het adres en rij voorop en Marcel volgt, want we raken elkaar eigenlijk nooit kwijt onderweg. Maar deze keer loopt het anders. Bij het eerste stoplicht in purmerend ben ik hem al kwijt. Ok, even wachten op de vluchtstrook want hij weet niet waar hij heen moet. Na een minuut of wat zit hij weer achter me en kunnen verder. Eenmaal in Amsterdam zegt mijn google maps dat ik de twee linkerrijstroken moet aanhouden en dat doe ik netjes. Een van die rijstroken buigt af naar rechts en ik volg die afslag terwijl ik in mijn ooghoek zie dat Marcel en Oude Willem me inhalen en op de linkerrijstrook rechtdoor gaan. Oef..... ik heb niet de linkerrijstrook aangehouden maar de rechter.... Het was lang geleden dat ik zo’n suffe fout maakte, maar ach, geen man overboord en bij de eerstvolgende mogelijkheid omkeren.
Ik geef lekker gas want dan kan ik Marcel weer oppikken op de snelweg, maar ik zie hem nergens. Gelukkig hebben we tegenwoordig mobieltjes en als ik vlakbij Soest rijd belt Mar me. Mooi. Ik neem op. Dacht ik. Ik hoor niks en kan niet goed zien waar ik moet drukken om wel wat te horen. Contact mislukt dus. Met de opnamefunctie van whatsapp stuur ik een spraakbericht. Marcel laat weten dat hij bij Naarden rijdt. He?? Dan ben ik dus al verder dan hij. Ik geef hem nu dan toch maar het adres zodat hij zijn eigen tomtom kan aanzetten en ik kachel eenzaam verder. Eenmaal in Otterlo is de camping gauw gevonden en ik check alvast even in. Daarna is het wachten op Marcel. Na een klein half uurtje krijg ik een verontrustend telefoontje dat hij ergens rijdt waar hij niet verder kan en Oude Willem zich niet meer kan keren... Hoe kan dat nou?
Voordat ik kan vragen of ik naar hem toe kan komen om te helpen heeft hij al opgehangen. Uh....ik geloof dat het nog wel even gaat duren voordat hij komt. Maar nee, na een minuut of 5 staat hij voor mijn neus en rijdt Oude Willem naar ons plekje op het Kampeerveldje waar zij de komende twee en halve week in volle glorie mag laten zien hoe mooi en makkelijk zij is.
Het is inmiddels een uur of twee en lekker heet. Oude Willem neerzetten duurt even omdat het plekje nogal scheeft is en daar houdt onze Oude Willem niet van. De waterpas -van een meter-moet aan de bak. Linker pootje omhoog, rechterpootje naar beneden, achterpootje ook en voorpootje niet, plankjes onder de pootjes, wiggen onder het wiel en dan staat ons karretje waterpas en weten we zeker dt we niet uit bed zullen rollen. Oude Willem ondergaat het allemaal leidzaam.
Tijd om Oude Willems tentdoeken over zich heen te trekken en alle haringen vast te slaan. Zweet gutst van ons lijf en af en toe ploffen we even op de stoel om bij te tanken met een cola light.We houden van Oude Willem en willen haar niet kwijt maar dit is toch wel iedere keer weer een klusje....
Oude Willems keukendeel blijkt een beetje door zijn hoeven gezakt te zijn. Door creatief denken stutten we de boel en hopen maar dat het de vakantie stevig zal blijven staan. Mijn creatief denkvermogen werd deze middag nogmaals aangesproken als blijkt dat ik de sleutels van de disselbak niet kan vinden. Oef, dat is wel heel lastig want daar zitten wel wat essentiele spullen in. Na mijn auto, mijn tas en Marcels auto doorzocht te hebben ga ik mijn gangen van deze ochtend na. Ik had me al voorgenomen om maar naar huis te rijden om de reservesleutels te halen, al voelt Marcel meer voor grof geweld en het slot slopen. Maar dan plopt er een plekje op waar ik nog niet aan gedacht had: BH! En ja hoor, ik had de sleutels in mijn bh gestopt! Een ideale bergplaats voor kleine spullen maar dan moet je natuurlijk wel onthouden dat je het daar stopt. Lekker bezig Ka!
Als de haringen allemaal hun plekje hebben gevonden en we zeker weten dat Oude Willem niet door de wind meegevoerd zal kunnen worden is het tijd om de zooi die in de auto ligt te gaan inruimen. Gelukkig hebben we het meeste in kratjes gestopt en die kratjes zetten we nu maar gewoon even neer, morgenochtend maar even ordenen als het minder warm is.
Om een uur of half 7 is het tijd om het luie zweet van ons af te douchen en daarna vertrekken we met de fiets naar de Waldhoorn in Otterlo. Het is hier bijna om de hoek.
Op het terras is het overvol maar gelukkig kunnen we wel even zitten onder een overkapping in afwachting van een plek. Die plek komt er al snel en we doen ons tegoed aan een lekker wijntje dat de toepasselijke naam: La Linda heet. We nemen eensgezind een kalfs voorgerecht en een stoofpotje als hoofdgerecht. Onder het genot van boerse luchten die regelmatig voorbij komen genieten we van onze eerste avond van deze vakantie in eigen land.
En nu is het inmiddels 31 juli 2.05 uur. Iedereen is al op stok. Oude Willem is in ruste en staat naast me te glimmen van plezier. Het is heerlijk rustig en de temperatuur is lekker koel. Ik heb een jasje en legging aan en sokken aan mijn voeten. Er zijn nauwelijks vliegbeesten maar ik heb wel al verontrustend veel mieren gezien...
Na wekenlang in een broeierig heet appartement geslapen te hebben (thuis dus) hoop ik nu op een heerlijk koele nacht.
Morgen hebben we geen plannen op het gaan kopen van een nieuwe campingkoelkast na, want die heeft de geest gegeven merkten we vanmiddag.