zondag 28 juli, horror nacht

zondag 28 juli,  bushwalk, boottocht en de laatste safari na een uitputtende nacht......

Gisteren heeft Marcel  de wedstrijd bijna uitgekeken en kwam een uurtje later dan ik  bij ons hutje voor een warme douche.  Beneden was inmiddels de wedstrijd afgelopen en dat werd luidruchtig gevierd.  De geluidsinstallatie  ging aan en er schalde vanaf dat moment muziek uit de boxen.  Oegandese popliedjes met een opzwepende beat en met veel lage bas tonen.  Ons hutje -en ook dat van Rita/Arjen en Linda- lag precies boven het dorp en als we de Oegandese taal hadden gesproken, hadden we het letterlijk mee kunnen zingen.  Dat de voetbalwedstrijd een happening was geweest voor deze mensen konden we ons wel voorstellen en ook dat dat goed gevierd moest worden.  Tijdens het diner werden we dan ook nog steeds door de muziek omringd  in het open restaurant.  Iedereen was   moe van de reis van vandaag en we gingen allemaal bijtijds naar de hutjes om te gaan slapen.  De muziek die vanuit het dorp de berg op waaide werd echter eerder harder dan zachter en eentonige toeter werd ook regelmatig gebruikt om nog even te laten weten dat er in het dorp  nog lang niet gedacht werd aan slapen.
Tussen het lawaai door lukte het af en toe om weg te zakken in dromenland, maar het grootste deel van de nacht lagen we wakker en te draaien.
Om 6 uur moest iedereen klaar staan voor de bushwalk en we hadden een wake-up call gevraagd om half 6. De medewerker kwam keurig langs alle tenthuisjes om ons te roepen, maar iedereen was natuurlijk allang wakker want de muziek ging nog steeds door, al was die wel om 5 voor half 6 iets zachter gezet. 
Marcel is ondanks de slechte nacht, toch meegegaan met de bush-walk, maar ik had  de hoop dat -nu de muziek wat zachter stond- ik toch nog even zou kunnen slapen en besloot niet mee te gaan.  Mijn ervaringen met bush-walks is ook dat je vaak minder dieren ziet dan met een game-drive dus ik gokte er maar op dat ik niet al te veel zou missen.  Marcel bracht nog een kopje thee naar onze hut en vertelde dat de anderen ook last hadden gehad van de muziek maar er in een aantal tenten ook een groot mieren probleem was en Jolanda en Martijn zelfs zijn moeten verkassen naar een andere tent omdat de mieren in hun bed en over hun lijf kropen......   Tjeetje! ik was wel blij dat dit ons bespaard was gebleven.
Inmiddels was het  tien voor half 7 en het  kostte me nog veel moeite om de slaap te vatten, want  de muziek was dan wel zachter gezet, maar nog hard genoeg om je uit je slaap te houden.    Ik heb mijn vliegtuig oordopjes gepakt in de hoop dat die wat geluid zouden dempen, maar dat zijn luchtdruk dopjes dus dat hielp niet. Dan maar mijn ipod proberen. Toen ik die aan het aanzetten was hoorde ik opeens STILTE!  He?! Was de muziek nu uit?    Ik kon het bijna niet geloven, maar inderdaad; de muziek was gestopt.
Vanaf dat moment heb ik toch nog even goed kunnen slapen tot een uur of 9.
De bush-walkers kwamen rond kwart over tien terug. Allemaal doodmoe van de slechte nacht. Linda was jaloers op me geweest dat ik er voor gekozen had om te blijven liggen vanmorgen.  Ze had flink lopen mopperen in het bos hoorde ik van haarzelf en de anderen. Gelukkig werd ze wat vrolijker toen ze een blueball monkey  (blauwe ballen aap) zag en ze daar een scherpe foto van kon maken.  
Tijdens het ontbijt hebben we onze 'nacht belevenissen' gedeeld. Bij Martijn en Jolanda waren de mieren tot in bed toe gekropen, op hun lijf en in hun haren.  Bij Heleen, Marja en jacques hadden die mieren zich verschanst in de douche ruimte opzoek naar water.    De mieren die je hier ziet zien er hetzelfde uit als bij ons alleen dan twintig keer groter en ze hebben de gewoonte om vooral in grote getale met elkaar op pad te gaan.  In het bos hadden we het al meermalen gezien en is het ook de reden dan je je broekspijpen in je sokken stopt, want als zo'n colonne jou op zijn pad krijgt dan klimmen ze met zijn allen in no-time naar boven.
Tijdens het ontbijt heeft iedereen ook flink zitten schransen en hebben we veel toast bij besteld om de hongerige magen vullen. Het was inmiddels 11 uur en   eigenlijk hadden we om die tijd  moeten vertrekken om richting het lunchadres te gaan dat op de weg ligt naar de boottocht.  We hebben er maar voor gekozen de lunch over te slaan en hier bij de lodge gevraagd om ons pannenkoeken mee te geven voor vanmiddag.
En nu is het dan 12 uur en ligt iedereen te slapen, behalve ik.  Hopelijk is straks iedereen weer een beetje bij gekomen van deze horror nacht en kunnen we uitgerust genieten van wat er deze dag nog komen gaat. Deze dag is namelijk de laatste waarbij we nog allerlei activiteiten doen. Morgen gaat de reis terug naar Entebbe, overmorgen nog een dagje Entebbe en een afscheidsdiner en dan 's avonds laat op het vliegtuig naar Nederland.

zondagmiddag
Om 1 uur reden we rustig aan door het Lake Mburo Nat.Park op weg naar de boot. Onderweg genoeg dieren te zien; zebra's, impala's (die in alle ander parken waar we geweest zijn niet voorkomen), veel bushbok's, zwijntjes (waaronder een span hele kleintjes van een paar dagen oud), waterbokken, topi's, blaauwbil monkeys (de ballen van het mannetje zijn een soort  'glowing in the dark' ballen. Echt bizar om te zien)  en hier en daar een roofvogel. Helaas de ene leeuw die hier in dit park zit niet gespot en ook het luipaard kregen we niet te zien.
Met het motorbootje kregen we een blik op de oevers van Lake Mburo.  Enkele krokodillen, hier en daar een groepje nijlpaarden,  veel fish-eagles, wat king-fishers en nog wat andere vogeltjes was de oogst van de trip.  Na de muzikale nacht was iedereen een beetje tam in de boot en vooral Linda had last van 'radio-stilte'. Gelukkig knapte ze na de pannenkoek -die we als lunch hadden mee genomen- op en kreeg ze weer praatjes.  Voordat we bij de boot waren had ze in een klein art&craft winkeltje een muziekinstrument gekocht en we verheugen ons nu al op de 'panorama-song' die ze voor ons zal gaan spelen en zingen!
Na de boottocht begon de allerlaatste game-drive van onze Oeganda reis.  Op weg naar onze lodge speurden we wederom naar het luipaard en de leeuw, maar het was rond 4 uur dus waarschijnlijk cup-a-soup tijd, want we zagen weinig dieren langskomen.  Natuurlijk was het Marcel die als eerste een eland zag. Helaas was de afstand te groot en verdween de eland al weer snel.   Een eland spotten is niet makkelijk, want het zijn nogal schichtige dieren.  We reden dus weer door in de hoop  nog iets spectaculairs mee te maken op deze laatste drive.  Opeens stopt  Ronnie  en  zet de jeep in zijn achteruit.  In de verte: elanden!  We moesten wel de verrekijker erbij halen en Arjen's supersonische telezoomlens om ze te kunnen zien, maar we hebben ze gezien. Het was een heel groepje en ze waren lekker rustig aan het grazen en heen en weer lopen.   
We waren dik tevreden en bijna bij de uitgang van het park toen we plotseling vlak naast de weg een eland zagen. Zo'n groot beest!  Helaas reed Ronnie er wat te hard voorbij en schrok het beest zo dat het meteen de bosjes in rende. 
En zo werd deze eland  het kersje op de slagroom van deze laatste game-drive. 
Na een verkwikkende douche schoven we om half 8 aan tafel om te genieten van  het lekkere eten dat de kokkin hier kookt.  Na het eten kregen we een kleine speech van Fred en een grote speech van Ronnie. Morgen rijden zij ons namelijk naar Entebbe en daar nemen we afscheid van hen en zullen zij niet meer bij de maaltijd zijn.  Ze bedankten ons voor ons bezoek aan Oeganda en voor het feit dat door onze komst zij werk hadden en ook het  land helpen het een beetje beter te krijgen. We mogen nu  ambassadeurs zijn  voor hun land en aan iedereen laten weten; bezoek Afrika, bezoek Oeganda!    We kregen ter herinnering en als dank voor ons bezoek, allemaal een tasje met een cadeautje erin: een houten gorilla.   
En nu is het half tien. Iedereen ligt alweer in zijn tenthuisje. Ik hoor nu buiten vogel- en insecten geluid maken.  Dat is pas mooie muziek om bij in slaap te vallen!