12 juli, Kidepo Valley National park

vrijdag 12 juli, Kidepo Valley National Park
Om 7 uur staan we paraat voor de ochtend game-drive.   Een warme douche zat er niet in deze ochtend; alleen een koud pisstraaltje. Dus maar alleen even opgefrist met een splash koud water. Wat zijn we toch verwend in Nederland....
Faustino wijst weer de weg die Ronnie rijden moet en we staan al gauw oog in oog met ik weet niet hoeveel hartenbeesten die zich over de savanne verspreid hebben in kleine groepjes. Ook zebra's laten zich weer zien en daar moeten we van genieten, want alleen in dit deel  van Oeganda komen zebra's voor.   We zien ook een enorme kudde buffels, zeker 1000.  Zoveel hebben we er nog nooit bij elkaar gezien! Ze lopen te grazen over de vlakte en we hopen dat áls ze gaan rennen het niet onze richting op zal zijn. 
Na een uurtje rijden gaan we te voet verder. Faustino leidt ons over de savanne en heeft daarvoor een gebied gekozen dat niet lang geleden is plat gebrand en waar nu nieuw gras aan het omhoog piepen is.  Het lopen is hier niet al te zwaar en we worden niet kletsnat van de lange grashalmen, maar onze schoenen en broekspijpen worden wel zwart van al het roet dat aan de verbrande sprieten zit.    We zien tijdens de wandeling niet veel meer dan alweer veel hartenbeesten, een paar zebra's en buffels.   Rita heeft een oog voor kleine dingen en ontdekt een wandelende tak. Dat vind ik dus echt knap gevonden! Zo'n beest is niet van een echte grashalm te onderscheiden. Met de supersonische camera van Rita/Arjen worden er prachtige plaatjes van geschoten. 
Ronnie pikt ons na een uurtje weer op en we proberen met de auto nog ander wild te vinden want te voet schiet het niet erg op. Faustino wijst weer de weg en stuurt Ronnie dezelfde weg op die gisteren in een rivier was veranderd. Het water is nu weggezakt gelukkig.  Maar.....de grond is zo drassig dat de jeep al gauw begint te slippen en we voelen steeds de kont van de auto wegtrekken. Het duurt niet lang of we zitten vast.  De jeep wil niet meer voor of achteruit.  Faustino probeert de auto te helpen door te gaan duwen aan de voorkant zodat Ronnie achteruit kan rijden en los kan komen.  Maar dat lukt niet. Dan gaan wij maar helpen duwen. Het lukt nu wel een beetje en daardoor kan de auto een beetje heen en gaan bewegen.  Het water en de modder spuit omhoog.  We duwen uit alle macht, het lukt een meter, maar dan zit de auto alweer vast.  Ronnie stapt vertwijfeld uit en bekijk alles nog eens goed.  Hij vindt -in tegenstelling tot Faustino- dat we de auto vooruit moeten duwen.  Zo gezegd zo gedaan. We duwen uit alle macht met de modder om ons oren, maar het lukt! Ronnie rijdt een stukje verder en we stappen weer in.  We vervolgen het weggetje en alweer slipt de auto alle kanten op om niet lang daarna overdwars in de modder tot stilstand te komen.  Dat wordt alweer duwen met vereende krachten en samen krijgen we de jeep weer los.  Nu instappen allemaal en maar hopen dat het nu verder goed gaat. En het ging goed; slippend en hotsend komen komen we op droog terrein. Bijna jammer, want we vonden het allemaal wel spannend en spectaculair. Alleen Ronnie vond het wat minder al  kon hij er later toch wel om lachen.
Op weg naar ons breakfast zien we in het veld twee jeeps staan. Die zien iets! dat kan niet anders. En dat klopt; leeuwen!  We kunnen de leeuwen een poosje volgen en mooie plaatjes schieten. De leeuwen (stuk of 5) lopen op de kudde buffels af die we al eerder zagen.  Een van de buffels heeft het in de gaten en loopt de leeuwen tegemoet, later volgen er ook  andere buffels. Door het hoge gras kunnen we de leeuwen niet goed meer zien, maar we zien wel goed hoe de kudde reageert op het gevaar.  Ze zetten het niet op een lopen, maar lopen juist dreigend naar de leeuwen toe die zich min of meer gedeisd houden en ruimte maken. Hoe dat afloopt? dat weten we niet, maar uit filmpjes op Nat.geografic  hebben we gezien dat een troep leeuwen samen een buffel kan overmeesteren door  met meerderen  op de rug te springen en de klauwen erin te zetten.  Als het beest eenmaal tegen de grond gewerkt is en zijn gevaarlijke hoorns niet meer kan gebruiken ter verdediging bijt een van de leeuwen zich vast in de snuit van de buffel. Het is een pijnlijke en langzame dood eigenlijk.Natuurlijk kiezen ze er wel een zwak of jong exemplaar voor uit.
Eenmaal terug op het kamp kunnen we even relaxen en krijgen we een lekkere tonijn tosti en aardappelsalade bereidt door onze privé kokkin Vicky.
Rond 3 uur stappen we weer in de jeep en gaan op weg naar een lokaal dorpje hier een uurtje rijden vandaan.  We worden verwelkomd door een vrij jonge man die onze gids is in dit dorpje.  Zijn naam is Patrick. Zijn engels is niet erg goed verstaanbaar en Faustino neemt het af en toe over van de gids en gaat hetzelfde vertellen in zijn versie van het engels.
Het hele dorp is uitgelopen en we voelen ons echt een bezienswaardigheid. We mogen overal kijken en zoveel foto's maken als we willen. De kinderen zijn natuurlijk het leukst om te fotograferen. Ze vinden het allemaal prima, gaan niet speciaal poseren (gelukkig) en blijven verwonderd naar ons kijken ondanks dat er hier vaker groepjes toeristen komen. 
Patrick  vertelt dat de koning van deze streek vorig jaar is overleden op 105-jarige leeftijd. Er is nog geen nieuwe koning gekozen want ze zoeken nog een geschikte kandidaat. Patrick  doet erg zijn best om het dorp  op een hoger niveau te krijgen, want hij organiseert de rondleidingen en het geld dat we ervoor moeten betalen (ongeveer 3,50 euro p.p.) wordt gestopt in zaken die nodig zijn voor de streek of het dorp. Zo was  er al een medische post neergezet en in gebruik genomen.
we namen een kijkje in een banda, maar daar was het zo donker dat het we eigenlijk niets konden zien. Door het maken van foto's konden we toch een beetje registreren wat er te zien was.  
Het was inmiddels begonnen met regenen. NIet heel erg hard, maar hard genoeg om je fototoestel te moeten beschermen.  Gelukkig had ik een pluutje in mijn tas gepropt en die kwam nu goed van pas.  De dansers die voor ons gingen optreden deden dat gewoon in de regen op blote voeten.  Vrolijk gezang, af en toe een gegil en  zonder muziekinstrumenten.
De kinderen waren ook aldoor maar aan het zingen met de juf en zaten met elkaar onder een boom.  Bij een van de banda's konden we wat kettingen kopen. Heerlijk dat deze mensen helemaal niet opdringerig waren zoals we in andere landen wel al hebben meegemaakt.  Ik zocht een leuke ketting uit die 15.000 Oegandese shilling moest kosten. Vicky had ons de boodschap meegegeven af te dingen, maar 15.000 shilling  is 5 euro..... dus waar heb je het over.   
Nadat we  bij Patrick 50.000 shillng  hadden betaald -hetgeen hij netjes opschreef in zijn grote boek- liepen we naar de kinderen die onder de boom nog steeds stonden te zingen.  Rita had een zak met yoghurt gums meegenomen en had gevraagd of ze ze uit mocht delen. Dat mocht.  Zodra de kinderen zagen dat ze iets lekkers gingen krijgen werd Rita belaagd en  Faustino schoot haar te hulp om de kinderen een beetje van haar lijf te houden.  Uiteindelijk gaf ze de zak aan de juf zodat die het restant uit kon delen. De kinderen genoten wel van hun snoepje; een half uur later zagen we nog kinderen knabbelen aan dat lekkers.
We zijn zo'n 1,5 uur gebleven in het dorpje en bijna al die tijd bleven de dansers maar door dansen. Ze begonnen met een welkomsdans vertelde Patrick, daarna deden ze een bruiloftdans, daarna nog vele andere (terwijl wij door het dorp werden geleid) en tot slot een afscheidsdans die doorduurde totdat we daadwerkelijk weggingen. Tjeetje! Wat een uithoudingsvermogen hadden ze zeg!
Ondanks de regen was het een hele ervaring om het dorpje te mogen bezoeken. Wat we zagen was het echte leven van deze bevolking. En hoewel de dansers voor ons zongen als ook de kinderen, was er niets in scene gezet. De smoezelige kleding vol gaten, rafels, scheuren en stoffig,  de blote voeten, de niet zindelijke kleinsten in blote billetjes en de geur van niet gewassen en niet fris.  Hoe anders kan een leven zijn. Het zet je weer even op je plek; wat hebben wij een ander leven zeg!
Terug op het kamp is het alweer bijna donker en zitten we gezellig na te praten over de dag.  Marcel is weer de hele dag bezig geweest met zijn gevatte opmerkingen en alles wordt aangegrepen om een bijdehandte  opmerking of grap over te maken.  Arjen' Rita en Linda beginnen het door te krijgen en haken leuk in op wat Marcel zegt of ze liggen in een deuk.  Vicky heeft voor ons het eten bereid en gelukkig is het vanavond iets zonder botjes. Een Oegandees gerecht Matoke.  Het is banaan in pindasaus en een groente husseltje met rijst en zoete aardappelen. Als toetje een mango die ze op een leuke manier had gesneden zodat je er zo stukjes van af kon eten.
En nu ligt iedereen alweer op stok (half tien). Linda heeft mijn deken mee naar de tent genomen want die had het vannacht berekoud gehad en geen oog dicht gedaan.  Hier in de banda is het niet zo koud en ik trek wel een paar sokken aan als ik het koud krijg.
Morgenochtend om half 7 vertrekken want de anderen hadden het verzoek naar de struisvogels te gaan zoeken. Die zitten hier echter een stukje rijden vandaan.