Madame Piche en de buren

Het is half 10 en we zitten Oude Willems overdekte terrasje. Al een bakkie thee/koffie op, Marcel leest zijn krantje, Keetje houdt scherp in de gaten wat iedereen zoal doet op het veldje en knabbelt af en toe -stiekem- aan een klein takje. Daar ligt het hier vol mee helaas en zijn Keetjes favoriet. Rondom Oude Willem liggen er steeds minder omdat we er in de loop van de week al heel wat uit haar bek hebben gehaald. Toch lukt het haar steeds opnieuw een stokje te vinden. Ze kan er heel zoet mee zijn maar we denken dat het doorslikken ervan een beetje zwaar op de maag zal liggen. Het bleek dat het dorre grasveld dat hier voor ons ligt, ook al voor een deel in Keetjes maag was beland want gisteren kotste ze een flinke bal gras uit.....
Over gisteren gesproken! Ben ik me daar toch helemaal vergeten te vertellen dat ik Madame Piche verschoont heb! Nu ze Madame Piche heet, heeft het legen van de porta-potti een heel andere lading gekregen. Het ‘zit’ sowieso al anders als ik gebruik van haar maak en haar geluidjes bij het doorspoelen klinken opeens veel vriendelijker dan het gepruttel dat ik eerst hoorde. Met respect heb ik haar bovenstukje los gemaakt van haar onderdaan en naar de plek gedragen waar ze haar inhoud mocht loslaten. Het klateren van de menselijke vloeistof, die in haar buik in combinatie met azijn en afwasmiddel werd omgezet in een lekker ruikend en een beetje schuimende materie, klonk als een waterval die vrolijk en vol zelfvertrouwen blij is het ‘leven’ in het riool voort te zetten. Op weg naar nieuwe avonturen! Madame Piche is niet graag leeg en voor haar was het afscheid nemen toch eventjes een dingetje. Ik kon haar weer opvrolijken door haar opnieuw te vullen met een deel van de ingrediënten waar ze zo van houdt: azijn, afwasmiddel en een beetje water. Op de rest moet ze wachten tot de zon onder is
Terwijl ik dit gezwam hier aan het schrijven ben gaat het snelle campingleven om mij heen gewoon door. De buren tegenover ons zitten nog steeds onder hun luifeltje, al zie ik nu net dat de heer des caravans opstaat en een kastje begint in te klappen. Ahum, denk dus dat ze weggaan. De caravan daarnaast stond er al toen wij aankwamen vorige week. Er woont een ouder echtpaar in en een oude langharige teckel die iedere keer als de baas maar even weg is geweest hem verwelkomd alsof hij dagenlang in de steek is gelaten. Het is een oud beesie, komt bij een fokker vandaan en heeft daar zo’n 20 jongen voortgebracht. Nu is het een knorrepotje dat niet graag met andere honden speelt. Voor Keetje is het dus niks die teckel. De baasjes van de teckel zitten veel te relaxen onder hun luifel en overdag horen we ze niet. ‘s Avonds is dat anders. Dan gaan ze scrabbelen. Het vrouwelijke deel van het stel is nogal fanatiek en we horen haar hem af en toe op niet mis te verstane wijze toespreken dat hij de puntentelling fout doet! Vermakelijk
Ik schuif een caravan op en kom dan bij het echtpaar dat eveneens overdag lekker relaxed onder de luifel zit en daarbij beiden de ene na de andere sigaret opsteekt. Guttegut! Ik moet beschaamd denken aan de tijd dat ik dat ook deed. Ik ben nog dagelijks blij dat ik gestopt ben met roken. Buiten roken doen deze mensen weinig zo te zien. Af en toe kom ik haar tegen bij het toiletgebouw en dan zucht ze diep omdat ze zoveel last heeft van de warmte. Ik zie overigens nu dat meneer met de porta-potti bezig is! Zou die van hem ook een naam hebben? En zou hij zich afvragen hoe het is om een porta-potti te zijn? Zo te zien werkt ze hem tegen want hij zit maar te prutten met dat ding. Misschien moet hij haar écht maar een naam gaan geven zodat ze zich gerespecteerd voelt...
Dan de buren hier rechts van ons. Ik zie nu dat ze aan het inpakken zijn geslagen. Zij staan hier sinds vorige week woensdag ofzo. Mevrouw des caravans maakt het de heer niet makkelijk. Ze moppert veelvuldig op hem en hij ondergaat het allemaal lijdzaam. Hij werkt bij een trappenfabriek en zij heeft een zere knie. Er zit een enorme korst op die af en toe wat extra aandacht krijgt. Dit stel verbaast ons nog het meeste omdat zij echt kampioen zijn wat betreft ‘In je mobieltje zitten’. De héle dag hebben ze hun mobiel in hun hand en zitten daarop te lezen. Af en toe gaat mevrouw iets voorlezen aan meneer die dan schaapachtig zit te doen alsof hij luistert. Gisterenavond deden zij echter zomaar een kaartspelletje op hun terrasje en nadat mevrouw drie keer de spelregels aan meneer had voorgelezen speelden zij dit verder geluidloos. Het duurde een kwartiertje en toen was het potje klaar. Mevrouw pakt meteen haar mobieltje terwijl meneer opnieuw de kaarten schudt. Ik heb even de aanleiding gemist maar terwijl mevrouw nog steeds in haar mobieltje zit moppert ze op meneer die niet zo bóós moet doen. Hij loopt even later even naar de wc en eenmaal terug krijgt hij opnieuw de boodschap dat het een sukkel is. Pffft, wat een stel zeg.
Hij is momenteel druk de boel aan het inpakken terwijl zij met het verzorgen van haar zere knie begonnen is. Uh, al tien minuten geleden. Als hij haar iets vraagt blaft ze hem toe dat ze met haar knie bezig is maar terwijl ze dit zegt zit ze met haar neus in de mobiel net zoals de afgelopen tien minuten. Het valt hem blijkbaar niet op dat ze niet aan het doen is wat ze zegt dat ze aan het doen is want hij neemt het voor kennisgeving aan en heeft de moed om even later te vragen of zij de tafel al heeft ingeklapt. OMG! Hij krijgt de wind van voren want zíj weet niet hoe híj het in zijn hoofd heeft de boel in te delen dus zíj heeft de tafel niet aangeraakt! Terwijl zij nu wel écht begonnen is aan het verzorgen van haar knie buffelt hij in zijn eentje de fietsen op de fietsdrager. Ik wilde mijn hulp al gaan aanbieden maar hield me in want hun aanschouwen was veel leuker
Links naast ons staat een bijzondere caravan. De deur zit aan de achterkant. Hij staat dan ook een beetje schuin op het veld. Er wonen aardige mensen in. Ze komen uit Koedijk. Ze hebben -zoals bijna iedereen hier- een elektrische fiets. Gisteren zijn hun opladers verdwenen uit de fietsenschuur.... Hele camping in rep en roer want wie dóet nou zoiets? De opladers zijn helaas nog niet teruggevonden en ik heb te doen met deze mensen want zoiets verprutst toch wel een beetje je vakantie.
Er staan nog meer caravans op het veld maar daar hebben we weinig zicht op. Gelukkig maar want anders wordt dit verhaal weer veel te lang