Dag 9, van Madi A Thava naar Mashutu

Dag 9, van Madi A Thava/Louis Trichart naar Mashatu/Botswana

Gutteguttegut! Wat kan je schrikken van geluiden die je niet kent. We lagen er al vroeg in, in ons boshutje, maar om 23.30 schrok ik wakker van een klap op het dak of tegen de zijkant van het huisje! Verder hoorde ik ook allerlei getikt en geschuifel over het dak. Regen? Apen? Eekhoorns? Het gerommel op het dak kon ik daarmee nog redelijk verklaren maar die klap? Met oren op steeltjes blijf ik koelbloedig en schijnbaar onverschrokken in mijn bed liggen. Marcel slaapt gewoon door. Tuurlijk! De dakgeluiden gaan een poosje door en ik hoor opnieuw een klap! Tjezus! Wat is dat? Ik mag blijkbaar nog niet slapen :-O. Gelukkig wordt het niet veel later stil op het dak en dommel ik toch weer in slaap en werd verder alleen nog gewekt door de blaas. As ever....
Om 8 uur ging de iPhone wekker, maar daarvoor waren we al een poosje wakker. Helemaal niet gewend om zo lang uit te slapen! Hopla; douchen (heerlijke douche overigens) en aankleden. Tassen weer volproppen en achter in de auto. Met de auto naar de main-lodge om daar even te ontbijten.
We mogen kiezen of we thee of koffie willen. Marcel neemt thee en ik heb wel zin in een koffie met hete melk want om een cappuccino hoef ik hier niet te vragen had ik me al bedacht. Als de ober de koffie in mijn kopje schenkt zie ik al dat het een soort van sterkte thee lijkt en de melk in het kannetje is gewoon koud. Oke, niet zeuren! Drinken met de hap! Maar nee, dit gaat me niet lukken.... Als de ober weer langskomt vraag ik hem mij een thee te brengen. Verwend nest..... ]-)
Het ontbijtbuffet is al zowat leeg door de andere gasten de al eerder aten dan wij deden. We doen het met wat er nog is. Gelukkig komt de ober ons nog vragen of wij een eitje willen en wat onze wensen daarbij zijn. Nou, doe maar een omelet met tomaten en paddestoelen. Hij noteert dit op een soort invulschema waarvan de logica mij ontgaat. Vooral de 'tomaten' vult hij niet lekker vlot in zie ik. Marcel neemt hetzelfde als ik om het de ober niet nog ingewikkelder te maken.
Na enige tijd komt het omeletje. Het ziet er heerlijk uit, met paddestoelen, kaas.... Kaas? En uien. Uien???? Ach wat maakt het uit, we eten het gewoon op. Uh, Marcel dan want ik schraap toch maar de uien van de omelet (een heel werk, het waren er nogal veel) omdat ik bang ben dat het effect dat het zal hebben op mijn darmen mij geen plezier gaat doen. Terwijl ik zo aan het schrapen ben komt de eigenaar Aart vragen of we lekker geslapen hebben en ziet mijn gedoe met het ei. Hij vraagt of ik geen uien lust. Jazeker wel, maar....blablablabla (diaree en darmenverhaal) en we hadden eigenlijk om tomaat gevraagd. Aart biedt meteen aan een nieuw eitje te laten bakken, maar dat is niet nodig hoor. We vinden het eigenlijk gewoon wel grappig dat er heel andere dingen gebeuren dan waar je om vraagt.
Na het ontbijt rijden we naar de uitgang waar we zo'n 5 minuten op de knop drukken om het hek open te krijgen. Fijn die beveiliging, behalve als je eruit wilt. Dus we rijden weer terug naar de main-lodge en roepen Aart er even bij Hij pakt zijn auto en rijdt met ons mee naar de uitgang. De Nederlanders die in de tussentijd naar de uitgang zijn gereden zien we door het nu wél open hek wegrijden. Grgrgr.......hoe kan dat? (Waren nog suffe mensen ook! Bah!). Aart laat weten dat je gewoon op die knop moet drukken en dat hij dan op zijn apparaat een seintje krijgt en het hek opent. Ja Aart! Wij hebben 5 minuten staan drukken, maar je deed niet open. Maar goed, dat zeggen we maar niet. We gaan er vandoor.
De weg naar Pont Drift is eigenlijk heel simpel, steeds maar rechtdoor en 1x rechtsaf en duurt zo'n twee uur. Ik heb het grootste deel van de reis mijn ogen dicht en dat scheelt een hoop tekst hier in dit verhaal :-). Lucky you!
In Allways tanken we even en vervolgen de weg. De laatste 30 kilometer slalommen we om allerlei gaten heen in de weg. Gelukkig is dit een weg waar nauwelijks verkeer is, dus is het ontwijken van de gaten goed te doen.
Ik zie er een beetje tegenop om 'gedoe' te krijgen wat betreft de auto bij de grens. We zouden eigenlijk eigendomspapieren van de auto moeten hebben, maar die hebben we niet. De Avis vraagt tegenwoordig 1600 rand (ruim 100 euro) om eigendomspapieren mee te krijgen en Jos had ons al ingeseind om dat maar niet te doen en de auto dan maar in ZA te parkeren en lopend de grens over te gaan. Dankzij onze voorgangers Edwin en Ilona wisten we dat je ook de grens over kan door alleen je contract met de Avis te laten zien. Bovendien....je gaat niet eens echt de grens over naar Botswana met de auto, de auto wordt namelijk geparkeerd in niemandsland. Het ging allemaal bovenverwachting soepel, want zoals Edwin en Ilona al tipten; het laten zien van het Avis contract was genoeg. Pfffttt. Gelukkig geen gedoe dus.
Bij de grens staat de gids van Mashatu al op ons te wachten en nadat we aan de Botswaanse kant ook een stempel hebben gehaald rijdt hij ons naar Mashatu Tented Camp. Nog zo'n 50 minuten rijden vanaf de grens. Bij het kleine vliegveldje onderweg, pikken we nog een Nederlands stel op. Anne en Henriette.
Op weg naar Mashatu genieten we volop van het heel andere landschap dan dat we de laatste dagen bij Marataba gezien hebben. Hier zien we niets anders dan immens uitgestrekte savanne met hier en daar boompjes en struikjes van 1 a 2 meter hoog en hier en daar een hogere boom. De rit is hobbelig vanwege de vele keien en onderweg zien we al af en toe wat dieren voorbij komen.
Eenmaal bij Mashatu krijgen we een welkomstdrankje en worden we naar onze tent gebracht. Deze keer is het tent nummer 8 en we zijn wederom de gelukkigen het allerlaatste huisje op het kamp te hebben. Gelukkig is de afstand tot de main-lodge in 2 minuten te voet af te leggen, dus we klagen niet.
We hebben even een uurtje om ons te installeren en om 15 uur komen alle gasten naar de main-lodge om daar even wat te happen en tappen. Edwin en Ilona ontmoeten we daar ook weer. Gezellig! We blijken ook bij elkaar in de jeep te zitten bij ranger J..... (oef, ik vergeet zijn naam steeds) samen met nog een Italiaans stel.
Om half vier begint de rit over de savanne en zien al snel veel giraffen in de verte die met hun lange nekken net boomstammen zijn. Maar ook dichtbij zien we giraffen; drie jonkies waarvan er eentje op de grond zit. Prachtig om te zien. De rit met de jeep door dit landschap is van heel andere orde dan op Marataba. We hobbelen en bobbelen alle kanten op. De jeep helt dan weer over naar links en dan weer naar rechts, om vervolgens bijna loodrecht naar beneden te rijden de rivierbedding in en zich even weer een weg vaart over rotsen en keien. We horen regelmatig de bodem van de jeep over de grond schrapen. We zien veel jakhalzen, kudu's, zebra's, impala's, een leguaan en ook olifanten. Maar het allermooiste wat we vanavond zagen zijn de tientallen en tientallen baboons die uit een enorme boom komen omdat er in de boom een luipaard zit! We zien de 'kill' van het luipaard in een V van de boom liggen. En het luipaard zelf zit ergens hoog in de boom op een tak. Hij verschuilt zich voor de baboons! Het schijnt dat luipaarden overdag bang zijn voor baboons, vandaar dat hij hoog in een boom op een tak zat. Wow! ik kan het luipaard begrijpen, want het waren er zoveel! Helaas hebben we het luipaard lange tijd helemaal niet in beeld en toen we het wel eenmaal in beeld hadden konden we niet goed zijn kop zien. Jakes (ik weet zijn naam weer! Spreek uit: Jeeks) vertelt dat dit luipaard een jong heeft en dat dit ergens verstopt zal zitten.
Na een poosje van het apen schouwspel genoten te hebben en getuurd naar het luipaard dat nauwelijks te zien is, vervolgen we de game drive en hebben een sundowner op een heuveltje met uitzicht op de savanne waar we de in de verte de olifanten zien grazen.
Op de terugweg naar het tentenkamp rijden we nog even langs de boom met het luipaard. Het is inmiddels donker maar door het licht dat de rangers bijschijnen zien we dat het nog steeds hoog in de boom zit en het zijn prooi nog steeds niet heeft aangeroerd. Morgen maar weer eventjes kijken bij daglicht of het dan aangedurfd heeft om naar beneden te komen en zijn impalaatje op te eten.
Terug op het kamp gaan we om 8 uur met zijn allen eten in de Boma. Een kampvuur brandt en de tafels zijn gezellig gedekt en worden verlicht met olielampen. De koks hebben weer hun best gedaan. Er is allerlei vlees met botten. Marcel vindt dat geen punt, maar ik ben niet zo van de botten. Toch schep ik een kippenpoot op! Stoer! De side-dishes zijn ook een uitdaging voor me, temeer omdat ik in het donker niet goed zie wat ik in mijn mond stop. Ilona zit naast me en we kunnen elkaar goed vinden in het 'eten'. Haha!
We kletsen gezellig met Anne die tegenover ons zit. Zijn vrouw is er niet bij, ze is al de hele dag ziek.
Om een uur of 9 is het gedaan met de maaltijd en taait iedereen af naar zijn hutje. Morgen is er geen uitslapen bij! Hopla; om 6.30 gaan we rijden!
Wie weet, zien we dan het luipaard zijn impalaatje oppeuzelen!