Dag 21, Hazyview, Rissington Inn, KNP Phabeni gate

Dag 21, Hazyview, Rissington Inn, Kruger National Park

Wat heerlijk dat we vanmorgen niet zo idioot vroeg op zijn gestaan! Pas om half 7 ging de wekker en om 7 uur hebben we het ontbijt naar binnen gewerkt. De zon was al op, dus we konden in daglicht naar de Phabeni-gate rijden. Deze gate van het KNP is hier maar een zo'n 17 minuten vandaan dus we waren er zo. De Phabeni-gate is duidelijk een minder drukke ingang dan de Paul Kruger gate. Hier geen apart 'office' om je tickets te halen, maar we moeten gewoon in een auto-rij, zoals bij een tolweg. Echt veel sneller gaat het niet als je online al hebt geboekt en ik ben er inmiddels ook achter dat je online dan wel je toegangsticket kan kopen, maar je ook een 'exit-ticket' nodig hebt en dat krijg je bij de ingang nadat je bent geregistreerd.
Eenmaal binnen kiezen we onze weg door de kaart van het Kruger te gebruiken. De wegen hebben letters met een cijfer en het is allemaal goed te doen om je weg te vinden. Gisteren hebben we ons bewogen vanaf de Kruger-gate, via Skukuza naar Lower Sabi (die laatste twee zijn de zogenaamde 'rest-camps'. Hier kan je wat eten, plassie doen en overnachten). Vandaag zijn wij van Phabeni-gate richting restcamp Pretoriuskop gereden. Je kan kiezen voor een direct verbinding via asfalt weg, maar er zijn ook 'gele' wegen. Dit zijn de onverharde wegen en die kiezen wij het liefst. Onze huurauto de Hyundai Tucson, kan deze hobbel bobbel weggetjes prima aan.
Marcel en ik hebben de 'taken' verdeeld. Ik kijk links en hij kijkt rechts of er wat te zien is qua levende have. Aan mijn kant zie ik kilometers achter elkaar alleen maar platgebrand gras en struikjes die daar bovenuit piepen. Die platgebrande stukken grond zie je hier regelmatig in ZA. Het geeft de zaden de kans om sneller te ontkiemen en is een frisse boost voor de grond. Maar ja, om naar te kijken is het niks en ik verwacht niet dat er dieren in dit platgebrande stuk iets eetbaars gaan zoeken. Toch ben ik het die na zo'n 1,5 uur uiteindelijk de eerste dieren ziet! Zebra's !! Je zou denken dat deze zwart-witte beesten afsteken tegen de zwartgeblakerde grond en roestbruine struikjes maar niets is minder waar. Het is dat ze bewogen, anders had ik ze niet gezien. Wat zijn We blij dat we eindelijk iets levends zagen! Aan mijn kant van de auto zien we vervolgens ook nog impala's en een warthog of te wel een wrattenzwijn. Marcel ziet aan zijn 'sappige' kant van the bush helemaal niks.....
Het blijft vandaag, de hele dag lastig om het wild in zicht te krijgen. De meeste dieren die in ons vizier komen zien we van verre. Een enorme kudde buffels aan de overkant van de droge rivier en een kudde olifanten aan het grazen in de verte. Een wildebeest op grote afstand en ook voor vrijwel alle giraffen hebben we de telelens nodig. Een Rhino ligt te luieren op zo'n 30 meter afstand van onze auto en hoewel dat klinkt als 'dichtbij' is dat toch een beetje te ver weg om het goed te kunnen zien. Gelukkig wiebelen zijn oren af en toe want anders denk je dat het niet meer een grijze rots is. De camouflage van de dieren is echt geweldig. De geweien van antilopen lijken op takken, de hoorntjes op de giraffenkop zijn net een gevorkte dode boom als je het van ver ziet, een nijlpaard lijkt precies op de stenen in de rivier, de leeuw heeft de kleur van het dorre gras en de Kudu de kleur van de bomen en struiken die nu geen blaadjes hebben. We hebben dan ook menigmaal naar dingen zitten staren die helemaal geen beest bleken te zijn. Vooral boomstronken kunnen de gedaante van allerlei beesten aannemen. Een luipaard in die boom! Nee, het is een dikke tak met een bobbel erop. Een roofvogel! Ik zie zelfs zijn snavel en ogen! Nee, het is een boomstronk met een uitstekend deel. Gelukkig hebben we de verrekijker om onze ogen te helpen de observaties dichterbij te halen. Door de verrekijker naar dieren kijken die dichtbij zijn is overigens ook een leuke bezigheid. Je ziet dan heel goed de haren van de vacht, de ogen, de tekening op de vacht, de oren waarin vaak nog gestreepte patronen zitten, de lange paarse tong van de giraf, de wimpers van een olifant. Je kan het bijna aanraken als je zo door je verrekijker kijkt. Prachtig.
Verder met de tocht: We zien een antilope soort dat lijkt op een klipspringer maar het volgens mij niet was. Een springbokkie was het ook niet. Maar ach, het was wel een schattig beessie en deze keer van redelijk dichtbij te zien zonder meteen weg te springen, maar wel snel genoeg weg om niet op mijn kiekje te staan.
Bij Pretoriuskop nemen we een bakkie koffie en daar zit een dwerg mangoos heel relaxtet in de berm. Schattige beestjes zo groot als je hand. Foto momentje!
Onze 'dierenoogst' wordt deze middag nog aangevuld met dobberende hippo's, een flinke krokodil en een kleinere. We zijn deze dagen ook op zoek geweest naar de Guinea fowl (parelhoenders). In Botswana waren er duizenden. Prachtige vogels met zwarte veren waarop kleine witte stippen en een guitig blauw koppie. Suf genoeg waren er zoooooveeel dat je eigenlijk vergeet er een foto van te maken. Hier in het Kruger waren we ze nog niet tegengekomen, maar gelukkig ziet Marcel er opeens een paar in de berm staan. Blijkbaar weten ze dat ik wat modellen nodig heb en blijven ze rustig staan om zicht te laten fotograferen.
We beginnen wel wat moe te worden nu van twee dagen speuren en zoeken in het Kruger. We waarderen nu nog des te meer de mooie game-drives die we hadden en de rangers en trackers die het speurwerk voor hun rekening namen. Het onderlinge contact dat ze met andere auto's hebben is ook iets wat we hier missen. Wij rijden maar 'op goed geluk' rond en letten een beetje op andere auto's die ergens stilstaan. Als dat een lange rij auto's is en de weg bijna gebarricadeerd is met voertuigen die niet op hun beurt kunnen wachten, dan is er meestal een katachtige gespot. Twee keer stonden we in zo'n rij en zijn we er maar uit gegaan - hetgeen nog een hele kunst is- omdat het niet opschiet en we al hoorden dat het zogenaamde luipaard niet meer te zien zou zijn.
De middag begint ten einde te lopen en het zijn de impala's die ons af en toe laten weten: HET IS HIER NIET UITGESTORVEN HOOR! Die beestjes, die ook wel de 'MacDonald van de bush' worden genoemd (door de M op hun achterste) zijn zo eigenlijk zó schattig en zó mooi, dat we blij zijn ze regelmatig tegen te komen.
Het zijn dan ook de impala's die ons uitzwaaien als we bij de Phabeni gate zijn om ons avontuur in het Kruger af te sluiten.
Eenmaal terug bij Rissington inn ploffen we neer op ons favoriete plekje op het terrasje overkapt met riet. We genieten van de entourage, het weer, de heerlijke rust, het wijntje en het biertje en het diner buiten in een heerlijk zwoel temperatuurtje.
Life's good!