Dag 2, van Johannesburg naar Marataba Safari Lodge

Maandag 24 juli 2017

Vanmorgen ontwaakt in het City Lodge hotel na een redelijke nachtrust. Na een verkwikkende douche en een goed ontbijtje reden we de koffers naar de lift. Even navragen naar welke van de vele verdiepingen we moesten want we hadden gisteren al gezien dat er knoppen waren naar allerlei parkeer levels, hotel lagen en terminals. Avis? You have to push nummer one. Oke, doen we! Helaas... bij het openen van de deuren zitten we op een van de parkeerlagen. Dan maar op een andere knop drukken..... Gutteguttegut! Ieder level lijkt op elkaar! Gelukkig is daar weer een alleraardigste en behulpzame Zuid Afrikaanse medewerker die ons helemaal (kleine 10 minuten) naar de Avis brengt. Een deel van die 10 minuten gaat op aan de lift, die ook door de medewerker alle lagen van het gebouw laat zien voordat we op de goede plek zijn. Ik schaam me dood, maar we hebben geen geld om hem een fooitje te geven. We zijn alleen maar in het bezit van grote biljetten.... We willen natuurlijk niet het vooroordeel 'gierige Hollanders' bevestigen, maar er zit niks anders op, dus we verontschuldigen ons dat we hier nog maar net zijn en geen fooitje kunnen geven. Ik knipper allerliefst met mijn ogen en zet mijn meest schuldige blik ooit op. Het werkt! Hij zegt dat het niet uit maakt. (.....)
Bij de Avis lever ik het voucher in waarop staat dat er een auto voor ons gereserveerd is. Jos heeft het allemaal weer prima geregeld, want er staat een auto voor ons klaar. Nadat de formaliteiten zijn geregeld (dit schrijf ik nu sneller dan dat het in werkelijkheid gaat) zoeken we het parkeervak waarin onze toegewezen Hyundai op ons staat te wachten. Oeps, het is een automaat en dat is niet echt Marcel's ding. Kunnen we dat ding niet omruilen voor een schakel? Karin gaat er maar eens even achteraan. Nee, er zijn alleen maar automaten in de verhuur. Jammer Marcel, je moet toch echt aan de bak ( behalve de versnellingsbak dan :-)
We trommelen een medewerker op de Marcel even een lesje 'automaat besturen' geeft. Kind kan de was doen ! Hopelijk Marcel nu ook :-)
Het starten, gas geven en remmen levert in de loop van de dag nog wel af en toe wat problemen op. Ik vlieg regelmatig bijna door de vooruit en de ruitenwissers worden veelvuldig aangezet omdat het handeltje voor de richting aan de andere kant zit dan thuis.
De Google Map app brengt ons precies waar we moeten zijn. Wat is het heerlijk dat zo'n appje je dan gewoon in je moerstaal de weg wijst. Geweldig! Toch vertrouw ik zo'n appje nooit helemaal en lees altijd mee op de kaart. Leuke bijkomstigheid is dat je dan weet waar je bent op aarde en als iemand je vraagt het op de kaart aan te wijzen je vinger niet in China zet.
De weg naar Marataba Safari Lodge is niet interessant om veel over op te schrijven. We nemen onderweg een bak koffie en doen een plassie bij een wegrestaurantje, waar ze alleen maar open zijn als er iemand is en gesloten zijn als er niemand is. Hoe simpel kan het zijn! This is Africa!
Rond half 1 zijn we bij Marataba Safari Lodge gate. Nog een kleine 10 kilometer langs een stoffig weggetje en we zijn er.
De crew staat ons op te wachten met een glaasje ice-tea, een lekker verfrissend handdoekje en een lief welkoms woordje. De bagage wordt voor ons uitgeladen, de auto wordt weggereden en wij worden geëscorteerd naar het mooi mainbuilding van deze Lodge. We zijn mooi op tijd voor de lunch en we mogen genieten van het prachtige uitzicht vanaf het terras op de Waterberg mountains. Katlego is de komende dagen onze persoonlijke ober en later stelt ook Douglas zich voor die eveneens ober is en met Katlego afwisselt. Tijdens de lunch worden we getrakteerd op brutale aapjes die met alle liefde het eten van je bord willen stelen. De crew heeft het er maar druk mee om ze steeds opnieuw weg te jagen.
Na de lunch worden we naar onze 'kamer' gebracht. De tocht gaat via een anti dievenpad (vol met steentjes) en we zijn de gelukkigen om het allerlaatste huisje op het park te mogen gaan bewonen. Het maakt ons niet uit. Het is een prachtig huisje/tent met een heerlijk uitzicht vanaf het terrasje. We baden in weelde en luxe en voelen ons de koning te rijk! Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wel wat!
Veel tijd om ervan te genieten hebben we niet. Om half 4 vertrekt de game-drive! Ryan is onze Ranger de komende dagen. We stappen in de luxe jeep. Een Duits stel, een eenzame Engelse dame en een Nederlands stel zijn onze jeep-genoten. De ranger speurt de omgeving af en we stuitten al snel op een giraffe. Helaas blijft het na deze giraffe stil aan het front en zien we verder weinig. Alhoewel! We hebben meer jakhalzen dan ooit gezien!
Eenmaal terug op het park werden we verrast met een diner in de Boma (buitenruimte) Alles is verlicht met olielampen en het vuur vanuit de vuurkorven De gids en de andere passagiers van onze game-drive zaten bij ons aan tafel en we lieten het ons een lekker wijntje inschenken natuurlijk. De kok bakte het vlees op een half doorgesneden olieton en er was voor ieder wat wils. Wij namen een lekker stukkie wildvlees en schepten van alle bakken met bijgerechten een beetje op. Het was toch een soort van 'blind' eten, want je kon niet goed zien wat er nou eigenlijk op je bord lag, dus de smaakzintuigen moesten aan het werk. Niet alles even lekker, maar lekkers genoeg om de maag te vullen. Ons Engels moet weer even opgefrist worden want een echt lekkere conversatie voeren is toch wel een dingetje..... Het kan Marcel nooit veel schelen, die verhaspelt gewoon al het Nederlands in een soort van Engels en ze snappen hem ook nog.
Het andere Nederlandse stel blijkt uit Heerenveen te komen. Edwin en Ilonca. Zij werkt in het onderwijs. Dit verbaasde me niks, want wij komen iedere reis opnieuw mensen tegen uit het onderwijs. Die kunnen nou eenmaal niet in een andere periode op vakantie! Grappig is, dat deze mensen ook bij Jos van Bommel hun reis hebben geboekt en deels hetzelfde doen alsdat wij gaan doen. Zij lopen alleen een dagje voor. We gaan ze dus nog wel een paar keer tegenkomen op andere locaties.
Na de gezellige maaltijd nemen we het restje wijn mee naar binnen en gebruiken nog even de wifi in de lounge.
Het verhaal van de dag schrijf ik op terwijl op bed zit met de kussens in mijn rug en Marcel al ligt te knorren. Halverwege val ook ik in slaap. Vermoeiend zo'n dag. De staart van dit verhaal is dus morgen geschreven. Haha! Snap je het nog?